தலித் துணைவேந்தரைத் தேடி…

ஜெ.பாலசுப்பிரமணியம்

நான்கு வருடங்களுக்கு முன்பு 6 ஜூலை 2011 அன்று த நியூ இண்டியன் எக்ஸ்பிரஸ் ஒரு செய்தியை வெளியிட்டது அந்த செய்தியின் தலைப்பு ‘Not Many Dalits Become VCs’ என்பதுதான். அதில் தமிழ்நாட்டில் 24 பல்கலைக்கழகங்களில் அப்போது துணைவேந்தர்களாக பதவி வகித்தவர்களின் சாதிவாரி பட்டியல் ஒன்றும் தரப்பட்டிருந்தது.  அதில் முற்பட்ட வகுப்பினர் 10 இடைநிலை சாதியினர் 14 பேரும் தலித்துகளில் ஒருவர்கூட இல்லை என்பதை தெரிவித்தது. இந்த செய்தி மதுரை மற்றும் திண்டுக்கல் பகுதிகளில் ஒட்டப்பட்ட சுவரொட்டிகளை ஆதாரமாகக் கொண்டு வெளியிடப்பட்டிருந்தது. அப்போது துணைவேந்தர் பதவிகள் காலியாகவிருந்த மதுரை காமராஜர் பல்கலைக்கழகம், மனோன்மணியம் சுந்தரனார் பல்கலைக்கழகம், அன்னை தெரசா மகளிர் பல்கலைக்கழகம் ஆகியவற்றில் ஏதாவது ஒன்றில் தலித் ஒருவரை துணைவேந்தராக நியமிக்கவேண்டும் என்பதை தமிழக அரசுக்கு கோரிக்கை வைப்பதே அந்த சுவரொட்டியின் நோக்கமாக இருந்தது. அதன்பிறகு பல்வேறு பலகலைக்கழகங்களில் துணைவேந்தர்கள் நியமிக்கப்பட்டனர் ஆனால் அதில் ஒருவர் கூட தலித் இல்லை. தற்போது தமிழகத்தின் ஏழு பல்கலைக்கழகங்களில் துணைவேந்தர் பதவி காலியாக உள்ளது. அதற்குத் தகுதியான நபரைத் தேடும் பணியைத் துணைவேந்தர் தேடுகுழு மேற்கொண்டுள்ளது. சமீபத்தில் சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தில் துணைவேந்தர் தேடுகுழுவிற்கான உறுப்பினரைத் தேர்ந்தெடுக்கும் தேர்தல் நேர்மையாக நடைபெறவில்லை எனச் சென்னைப் பல்கலைக்கழக ஆசிரியர் சங்கம் எதிர்ப்பு தெரிவித்து, சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்துள்ளது. ஒரு உறுப்பினர் தனது எதிர்ப்பை சிண்டிகேட் கூட்டத்திலேயே பதிவு செய்திருக்கிறார். அடுத்து தமிழ்நாடு வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகத்திலும் துணைவேந்தர் தேடுகுழுவிற்கான உறுப்பினரை தேர்ந்தெடுத்ததை எதிர்த்து சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடரப்பட்டுள்ளது. பல்கலைக்கழகம் என்பது தன்னாட்சி அதிகாரம் கொண்டது. அதில் பணி நியமனம், இடம் மாறுதல், புதிய கல்லூரிக்கான அங்கீகாரம் என அனைத்து முடிவுகளையும் துணைவேந்தரே எடுப்பார். இதுபோன்ற அதிகாரக் குவியல்தான் துணைவேந்தர் பதவிக்கு இவ்வளவு போட்டியும் சர்ச்சையும்.

துணைவேந்தர் தேடுகுழு

ஒவ்வொரு பல்கலைக்கழகத்திலும் துணைவேந்தரை நேர்மையான முறையில் தேர்ந்தெடுக்கும் பொருட்டுத் தேடுகுழு ஒன்று அமைக்கப்படும். இதில் பல்கலைக்கழகப் பேரவை (senate) உறுப்பினர்கள் ஒருவரையும், பல்கலைக்கழக ஆட்சிப் பேரவை (Syndicate) உறுப்பினர்கள் ஒருவரையும் தேர்ந்தெடுப்பர். இவ்வாறு தேர்ந்தெடுக்கப்படுபவர் அந்தப் பல்கலைக்கழகத்துடன் எந்தத் தொடர்பும் கொண்டவராக இருக்கக் கூடாது. மூன்றாவதாக ஒருவர் மாநில ஆளுநரால் நியமனம் செய்யப்படுவார், இவரே தேடுகுழுவின் ஒருங்கிணைப்பாளராகவும் இருப்பார். இந்தத் தேடுகுழு தகுதியானவர்களிடமிருந்து விண்ணப்பங்களைப் பெற்று அதில் மூவரைத் தெரிவு செய்து ஆளுநருக்குப் பரிந்துரைப்பார்கள். இதில் ஒருவரைத் துணைவேந்தராக ஆளுநர் நியமனம் செய்வார். இதுவே தமிழகத்தில் பல்கலைகழகங்களுக்குத் துணைவேந்தர்களை தேர்ந்தெடுக்கும் முறை. மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது எல்லாமே முறையாக நடப்பதாகவே தோன்றும், ஆனால் நடைமுறையோ வேறுவிதமாக உள்ளது. தேடு குழுவிற்கான பொதுவான சட்டங்கள், வழிகாட்டுதல்கள் என ஏதும் தமிழகத்தில் வரையறுக்கப்படாதச் சூழலில் ஒவ்வொரு பல்கலைக்கழகத் தேடுகுழுவும் தன்னிச்சையாக முடிவு எடுத்துக்கொள்ளும் அதிகாரம் படைத்ததாகிறது. உதாரணமாக, தமிழ்நாடு வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகத் துணைவேந்தருக்கான வயதுவரம்பு என்ன என்று இதுவரை முடிவாகவில்லை. பல்கலைக்கழக மானியக்குழுவின் (UGC) விதிப்படி துணைவேந்தருக்கான அதிகப்பட்ச வயது எழுபது. ஆனால் வேளாண் பல்கலைக்கழக விதி (Statute) வயது வரம்பு குறித்து ஏதும் குறிப்பிடாத நிலையில், வயதுவரம்பை உறுதிபடுத்தக்கோரியும் சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் மற்றொரு வழக்கு தொடரப்பட்டுள்ளது.

கடந்த இருபது ஆண்டுகளாகத் துணைவேந்தர் நியமனத்தில் வெளிப்படையான அரசியல் தலையீடு கண்கூடாகத் தெரிகிறது. இது தமிழகத்தில் மட்டுமல்லாமல் இந்தியா முழுமைக்கும் பொருந்தும். அமைச்சர்களின் நேரடி உறவினர்கள், கட்சிக்காரர்கள், தனியார் கல்லூரிகளை நேரடியாகவோ பினாமி மூலமோ நடத்தக்கூடிய பெரும் பணக்காரர்கள், சாதி பலம் கொண்டவர்கள் போன்றவர்களே துணைவேந்தராக வரமுடியும் என்ற நிலைக்குத் தமிழகம் வந்தடைந்துள்ளது. ஒரு ஆட்சியில் அமைச்சரின் மருமகன் என்றால் மற்றொரு ஆட்சியில் அமைச்சரின் மருமகள் என்று போகிறது துணைவேந்தர் பதவிகள்.

துணைவேந்தர் நியமனத்திற்குப் பல்கலைக்கழக மானியக்குழு பரிந்துரைகளையும் வழிகாட்டுதல்களையும் வழங்கியுள்ளது. யூ.ஜி.சி 2010 விதியின்படி பத்து ஆண்டுகள் பேராசிரியராகவோ அல்லது அதற்கு இணையான கல்லூரி முதல்வர், ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தின் இயக்குனராகவோ பணியாற்றியிருக்க வேண்டும். ஆனால் இந்த விதிகள் எல்லாம் பெயரளவில் மட்டுமே. உதாரணமாக மதுரை காமராசர் பல்கலைக்கழகத் துணைவேந்தர் நியமனம் குறித்துச் சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தின் மதுரை கிளை வழங்கிய தீர்ப்பில், துணைவேந்தர் நியமனம் குறித்து மாநில அரசின் வழிகாட்டுதல்கள் ஏதும் இல்லாத நிலையில் மத்திய அரசு ஏற்படுத்திய விதிகளையே பின்பற்ற வேண்டும்; மேலும் பேராசிரியர்கள் நியமனத்திலும் சம்பள நிர்ணயத்திலும் யூ.ஜி.சி. விதியை பின்பற்றிவிட்டு, துணைவேந்தர் நியமனத்தில் மட்டும் வசதியாக யூ.ஜி.சி. விதியை மறப்பது அபத்தமாக உள்ளது என்றார் நீதிபதி ராமசுப்பிரமணியன். ஆனால் இந்தத் தீர்ப்பை எதிர்த்து உச்ச நீதிமன்றம் சென்று உயர்நீதிமன்ற தீர்ப்பின் மீது ரத்து பெறப்பட்டு பதவிக்காலத்தையும் முடித்துச் சென்றார் அந்தத் துணைவேந்தர். தற்போது சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் துணைவேந்தர் நியமனத்தில் யூ.ஜி.சி. விதியைப் பல்கலைக்கழகங்கள் பின்பற்றவேண்டும் என்று தொடரப்பட்ட வழக்கு நிலுவையில் உள்ளது.

தலித் ஒருவரை கண்டடையுமா?

    தமிழகத்தில் தற்போது இருபது பல்கலைக்கழகங்கள் தமிழக அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கின்றன. 1957இல் தொடங்கப்பட்ட சென்னைப் பல்கலைக்கழகம் முதல் 2012இல் தொடங்கப்பட்ட மீன்வளப் பல்கலைக்கழகம் வரை இதில் அடங்கும். இப்பல்கலைகழகங்களில் எல்லாம் இதுவரை துணைவேந்தர்களாகப் பதவிவகித்தவர்களைக் கணக்கிட்டால் 150க்கு மேல் வரும். ஆனால் தமிழக வரலாற்றில் இதுவரை வெறும் ஆறு தலித்துகளே துணைவேந்தர்களாக பதவி வகித்திருக்கிறார்கள். இதுவரை பதவி வகித்த தலித் துணைவேந்தர்கள்: சாந்தப்பா (சென்னைப் பல்கலைக்கழகம்), மாரியப்பன் (பாரதிதாசன் பல்கலைக்கழகம்), ஜெகதீசன் (பாரதிதாசன் பல்கலைக்கழகம்), முத்துகுமாரசாமி (அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகம்), பாலகிருஷ்ணன் (பெரியார் பல்கலைக்கழகம்), காளியப்பன் (அண்ணா பல்கலைக்கழகம்-திருநெல்வேலி). அரசியல் தலையீடு இல்லாமல் தகுதியை மட்டுமே பார்த்தால் இன்னும் எத்தனையோ தலித்துகள் துணைவேந்தர்களாகியிருக்க முடியும். ஆனால் துணைவேந்தர் பதவி என்பது அரசியல் பலமுள்ளவர்களுக்கு மட்டுமே கிடைக்கும் பதவி என்றாகிவிட்டதால் பொது அரசியலில் புறக்கணிக்கப்படும் தலித்துகள் உயர் அரசு பதவிகளிலும் புறக்கணிக்கப்படுகின்றனர். அரசியலில் ஏற்படும் வெற்றிடம் எல்லாத்துறைகளிலும் பிரதிபலிக்கிறது. திராவிட ஆட்சிகளில் தலித்துகளுக்கு வழங்கப்படும் அமைச்சர் பதவிகள் ஆதிதிராவிட நலத்துறை, கால்நடைத்துறை, செய்தி ஒளிபரப்புத் துறை, துணைசபாநாயகர், சபாநாயகர் போன்ற முக்கியத்துவமில்லாத துறைகளே ஒதுக்கப்படுகின்றன. தமிழகத்தின் இரண்டு பெரிய திராவிடக் கட்சிகளிலும் மாவட்டச் செயலாளர்கள், ஒன்றியச் செயலாளர்கள் விரல்விட்டு எண்ணக்கூடிய தலித்துகளே இருக்கின்றனர். இந்த அரசியல் வெற்றிடமே தலித்துகளுக்கான பேர பலம், சிபாரிசு பலம் போன்றவை இல்லாமல் போகிறது. இது வெறும் இடஒதுக்கீட்டுப் பிரச்சனை அல்ல. ஒரு துறையில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் எவ்வாறு புறக்கணிக்கப்படுகிறார்கள் என்பதற்கு நிகழ்கால உதாரணம் இந்தத் துணைவேந்தர் பதவிகள்.

சுதந்திர தமிழகத்தில் எத்தனையோ துணைவேந்தர்கள் வந்துபோனாலும் தலித்துகளுக்கு மட்டும் ஏன் இந்தத் வாய்ப்பு தடைபடுகிறது? யூ.ஜி.சி. விதியைப் பின்பற்றவில்லை என்பதை நீதிமன்றத்திற்கு எடுத்துச் செல்ல முடியும். தலித்துகளுக்கு இடமில்லை என்பதை எந்த நீதிமன்றத்திற்கு கொண்டு செல்வது?

இந்தக் கட்டுரை ஒரு வடிவம் தி இந்து நாளிதழில் வெளியானது
  (http://tamil.thehindu.com/opinion/columns/%E0%AE%A4%E0%AE%B2%E0%AE%BF%E0%AE%A4%E0%AF%8D-%E0%AE%A4%E0%AF%81%E0%AE%A3%E0%AF%88%E0%AE%B5%E0%AF%87%E0%AE%A8%E0%AF%8D%E0%AE%A4%E0%AE%B0%E0%AF%88%E0%AE%A4%E0%AF%8D-%E0%AE%A4%E0%AF%87%E0%AE%9F%E0%AE%BF/article8197005.ece)

கலக்கிட்ட வாத்தியாரே

கலக்கிட்ட வாத்தியாரே

திரை பிம்பம் எனும் பொறியில் சிக்கிய தமிழர்கள்

ஜெ.பாலசுப்பிரமணியம்

       எம்.எஸ்.எஸ். பாண்டியனின் The Image Trap: M.G. Ramachandran in Film and Politics புத்தகம் 1992 ஆம் ஆண்டு SAGE பதிப்பகத்தாரால் வெளியிடப்பட்டது. The Image Trap எனும் ஆங்கிலத் தலைப்பை “பிம்பம் எனும் பொறி” என்று மொழி பெயர்தாலும் அதை விளக்கினால்தான் அதன் முழுமையான அர்த்தத்தை புரிந்துகொள்ள முடியும். கதாநாயக பிம்ப உருவாக்கத்தின் மூலம் சாமானிய தமிழர்கள் எவ்வாறு பொறியில் சிக்கினார்கள் என்பதை விளக்கும் புத்தகம். பாண்டியன் அரசியற் பொருளாதாரத்தில் முனைவர் பட்டம் பெற்றவர் என்பதால் எம்ஜிஆர் ஆட்சி காலத்தின் மாநிலத்தின் வருமானம் அதில் நடுத்தர மற்றும் ஏழை மக்களின் பங்கு என்ன போன்ற புள்ளி விபரங்களை வைத்து ஆய்வை விளக்குகிறார். எம்ஜிஆர் ஆட்சிகாலத்தில் மாநில வருமானத்தின் பெரும்பகுதி (60%) விற்பனை வரி மூலம் ஈட்டப்படுகிறது. இந்த வரி பெரும்பாலும் நடுத்தரவர்க்க மக்கள் வாங்கும் பொருட்களிலிருந்தே (சோப்பு, மருந்து பொருட்கள்) பெறப்படுகிறது. ஆனால் ஏழை மக்கள் அத்தியாவசிய பொருட்களில் மட்டுமே முக்கியத்துவம் தருவதால் மாநில அரசின் உள்நாட்டு வரியில் அவர்களின் பங்கு முக்கியமாகும். மாநிலத்தின் மொத்த வருமானத்தில்1980-ல் 1 சதவீதமாக இருந்த உள்ளூர் வரி கள்ளுக்கடை சாராயக்கடைகள் திறந்ததன் மூலம் 13.9 சதவீதமாக உயர்ந்தது. ஆனால் நடுத்தர மற்றும் வசதி படைத்தவர்கள் செலுத்தும் நில வர், விவசாய உற்பத்தி வரி போன்ற நேரடி வருமானம் 4.6 சதவீதத்திலிருந்து (1975) 1.9 சதவீதமாக குறைந்தது. இதற்கு காரணம் வசதி படைத்தவர்கள் வர்விதிப்பிலிருந்து விலக்களிக்கப்பட்டும் கண்டுகொள்ளப்படாமலும் இருந்தனர். இப்படி பெறப்பட்ட வருமானத்தின் சிறிய பங்கு இலவச மதிய உணவு, இலவச பல்பொடி என்று ஏழை மக்களுக்கு வழங்கப்பட்டது ஆனால் பெரும்பகுதி மானியமாக நிலவுடமையாளர்களுக்கு இலவச மின்சாரம், நீர்பாசன திட்டங்கள் என்று செலவிடப்பட்டன. இந்த புள்ளி விவரங்கள் நிரூபிக்கும் விசயம் என்னவென்றால் ஏழைகளின் இதயக்கனி என்று போற்றப்படும் எம்ஜிஆரின் ஆட்சி என்பது ஏற்கனவே சமூகத்தில் நிலவும் பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வை சரிகட்டும் விதமாக பணக்காரர்களிடமிருந்து வரிகளை பெற்று ஏழைகளுக்கு வழங்கும் ஒரு கட்டமைப்பு மாற்றத்தை செய்யாமல் ஏழை மக்களின் மிச்ச சொச்ச பணத்தையும் வரியின் மூலம் வசதிபடைத்தவர்களுக்கு திருப்பியது. எம்ஜிஆரின் ஆட்சி காலத்தில் மக்களுக்கு பாதகமான பல விசயங்களை பட்டியலிடுகிறது பாண்டியனின் புத்தகம். பத்திரிக்கையாளர்கள், ஆசிரியர்கள், அரசு ஊழியர்கள், மனித உரிமை செயல்பாட்டாளர்கள், இயக்கவாதிகள் இப்படி அனைத்து தரப்பினருக்கும் அடக்குமுறை அனுபவத்தை தந்தது இந்த அரசு. இதற்காக குண்டாஸ் போன்ற புதிய சட்டங்கள் இயற்றப்பட்டன, காவல்துறைக்கு தன்னிச்சையான அதிகாரம் கொடுக்கப்பட்டு அரசை விமர்சிப்பவர்கள் ஒடுக்கப்பட்டனர். விசாரணைக் கைதிகளின் மரணம் வருடம்தோறும் அதிகரித்தது. 1980-ல் வடஆற்காடு மற்றும் தர்மபுரி மாவட்டகளில் மார்க்சிய லெனினிய கட்சியைசேர்ந்த 15 பேரும் 1981-ல் நான்குபேரும் எங்கவுண்டரில் கொல்லப்பட்டனர். இந்த கொலைகளை உயர் நீதிமன்றம் கண்டித்தும் இதில் சம்பந்தப்பட்ட காவல்துறை அதிகாரிகளுக்கு பாராட்டும் பதக்கங்களும் வழங்கப்பட்டன. எம்.எல்.ஏக்களையும் அமைச்சர்களையும் விமர்சிக்கும் திரைப்படங்களை தடை செய்யும் சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. 1981-ல் பத்திரிக்கைகளை ஒடுக்கும் விதமாக சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது. எந்த வகையிலும் விமர்சனம் என்பது இல்லாமல் பார்த்துக்கொண்டது எம்ஜிஆர் அரசு. உதாரணமாக கொமல் சுவாமிநாதனின் ‘தண்ணீர் தண்ணீர்’ நாடகம் தமிழக கிராமங்களின் அவலத்தை சொல்லும் நாடகமாகும். இந்த நாடகம் தணிக்கை செய்யப்பட்டது. இதைத் தழிவி எடுக்கப்பட்ட K. பாலசந்தரின் ‘தண்ணீர் தண்ணீர்’ திரைப்படத்தை தடைசெய்ய்யக்கோரி மத்திய அரசுக்கு தமிழக அரசு பரிந்துரை செய்தது. மத்திய அரசு தடைவிதிக்காத் சூழலில் காவல்துறை மூலம் அத்திரைப்படம் ஓடும் திரையரங்கு உரிமையாளர்கள் மிரட்டப்பட்டனர். மக்களின் ஆதரவிருந்தும் ‘தண்ணீர் தண்ணீர்’ ஒரு சில வாரங்களிலே திரையிலிருந்து விலகியது.

      மேற்சொன்ன பாதகமான பலவிசயங்களுக்கு ஒரு மாநிலத்தின் முதல்வராக எம்ஜிஆருக்கு பொறுப்பு உண்டு. ஆனால் அன்று மக்களிடம் எம்ஜிஆரின் செல்வாக்கு இம்மியளவும் குறையவில்லை. இதன் பின்னனி அவரின் 40 வருட திரை வாழ்க்கையில் அவர் நடித்த 136 திரப்படங்களில் இருக்கிறது. எம்ஜிஆரின் இந்த ஏழைகளின் நண்பன் எனும் செல்வாக்கு முழுக்க திரைபிம்பத்தின் மூலம் மக்கள் மனதில் கட்டமைக்கப்பட்ட ஒன்றாகும். இலங்கை கண்டியில் பிறந்து நாடகக் கலைஞராக தொடங்கி 1936-ல் சதிலீலாவதி மூலம் திரையில் அறிமுகமானார். 1953-ல் திமுகவில் சேர்ந்த பின்பு அவரது படங்கள் அரசியல் பேச ஆரம்பித்தன, 1962-ல் அவர் சென்னை சட்டமன்ற எம்.எல்.சி ஆனபின்பு பிரச்சார சினிமா உத்தி கையாளப்பட்டது. அவரது படங்களின் மையக்கரு ஏழைகளின் மீட்பராக உருவாக்கப்பட்டது. விவசாயி படத்தில் ஏழை விவசாயிகளின் நிலத்தை அபகரிக்க நினைக்கும் வில்லன் அதை தடுக்கும் கதாநாயகன் (மன்னிக்கவும் எம்ஜிஆர்). எங்கவீட்டுப்பிள்ளையில் பணக்கார கோழை எம்ஜிஆரை கொடுமைபடுத்தும் வில்லன், அதை தடுக்கும் வீரமான ஏழை திருட்டு எம்ஜிஆர். படகோட்டியில் ஏழைகளை உறிஞ்சும் வட்டிக்காரர்கள் அதில் ஏழைகளை காப்பாற்றும் படித்த வீரமான எம்ஜிஆர். இப்படி தீயசக்திகளை தனது தனிமனித சாதனைகள் மூலம் முறியடித்து ஏழைகளை காப்பாற்றும் எம்ஜிஆரை யாருக்குத்தான் பிடிக்காமல் போகும். எம்ஜிஆரின் படங்கள் மூன்று விசயங்களை மய்யப்படுத்துகிறது அதாவது ஒன்று, அநீதி ஒன்றை கட்டமைத்து அதை வன்முறை மூலமாக அடித்து நொறுக்கி நீதி வழங்கும் எம்ஜிஆர்,  இரண்டு, எவ்வளவு கஷ்டப்பட்ட அல்லது கிராமத்து குடும்பத்தை சேர்ந்த கதாநாயகனாக இருந்தாலும் படித்து அறிவாளியாக உள்ள எம்ஜிஆர், மூன்று, எப்பேர்பட்ட பணக்கார, உயர்சாதி, படித்த, அழகான, கர்வம் பிடித்த பெண்ணாக இருந்தாலும் அதை அடையும் எம்ஜிஆர். இப்படி அடித்தட்டு மக்களுக்கு மறுக்கப்படும் நீதி, கல்வி, காதல் அனைத்தையும் அந்த மக்களின் பிரதிநிதியான எம்ஜிஆர் அடைகிறார். இப்படி இருந்ததால்தான் முன்வரிசையில் மணலை கூட்டிவைத்து டூரிங்க் தியேட்டரில் படம் பார்த்த ஒரு பார்வையாளன் ‘நம்மாளு கலக்கிடாருப்பா’ என்று சொல்ல முடிந்தது. எம்ஜிஆர் படங்களில் பெண்கள் குறித்த சித்த்ரிப்பு மிகவும் பிற்போக்காக இருந்தது. விவசாயி படத்டின் “இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் பொம்பள; இங்கிலீஸீ படிச்சாலும் இந்த தமிழ் நாட்டுல” என்ற ஒரு பாடல் இதற்கு உதாரணம் போதும். உலகம் சுற்றும் வாலிபனின் நிலவு ஒரு பெண்ணாகி என்று தொடங்கும் பாடலில் “மடல் வாழை தொடை இருக்க மச்சம் ஒன்று அதிலிருக்க” என்ற பாடல் பெண்ணுடல் வர்ணிப்புக்கு மற்றொரு உதாரணம்.

      தமிழகத்தில் சினிமா ஒரு வெகுஜன ஊடகமவதற்கு சாதகமான பல காரணிகளை கூறமுடியும். இங்கிருந்த நாடக, கூத்து மரபு. இந்தியாவிலேயே அதிகமான திரையரங்குகள் தமிழ்நாட்டில்தான் இருந்தன, 1986-ல் 2,153 திரையரங்குகள் இருந்தன இதில் டூரிங்க் டாக்கீஸ்களின் எண்ணிக்கை 320. இங்கிருந்த நாட்டுபுற கலைகளில் இருந்த சாதி வேற்றுமை என்பது திரையரங்குகளில் கிடையாது, யார் வேண்டுமானாலும் எங்குவேண்டுமானாலும் உட்காரலாம். திரையரங்கில் அனைவரும் சமம். திரையரங்குகளுக்கான டிக்கெட்டுகளும் மிகவும் குறைவாகவே இருந்தது. எம்ஜிஆர் ரசிகர்கள்தான் இன்றைய கட்டவுட், பாலபிஷேகம், கைகளில் கற்பூரம் ஏற்றுவது போன்ற எல்லா சடங்குகளுக்கும் முன்னோடிகள். திரைப்படமும் இந்துமத சடங்குகளும் இணைந்தன. சரி சினிமா ஒருவரை கதாநாயகர் என்று சொல்கிறது என்றால் மக்கள் ஏன் அதை அப்படியே ஏற்றுக்கொண்டார்கள் என்ற கேள்வி எழுவது இயல்புதான். எந்த ஒரு புதிய பண்பாட்டு வரவும் இங்குள்ள பண்பாட்டுடன் இணைவது அல்லது போலச்செய்வது மூலமே மக்களோடு இணைய முடிந்தது. அதாவது கதாநாயக போற்றுதல்/வழிபாடு என்பது ஏற்கனவே தமிழ் மரபில் வாய்மொழி மரபுக்கதைகளாக நிலவிவந்த ஒன்றுதான். சாகசங்கள் புரிந்த பலியாகி அடித்தட்டு மக்களின் நாட்டுப்புற கதாநாயகர்களான காத்தவராயன், முத்து பட்டன், சின்னதம்பி, மதுரை வீரன் போன்ற கதைகளின் மூலம் புரிந்து இந்த மரபை புரிந்து கொள்ளமுடியும். ஆனால் எம்ஜிஆரின் திரைப்படங்கள் இந்த நாட்டுப்புற கதாநாயகர்களின் அப்படியே பிரதிபலிக்கவில்லை அதாவது நாட்டுபுற கதாநாயகர்களை வழிபடும் மக்களும் அந்த கதாநாயகனும் இல்லாதவர்களாக இருப்பார்கள். ஆனால் இங்கு திரை கதாநாயகன் இல்லாதவனாக இல்லை. இந்த சமூகத்தை பிரதிபலிக்கும் கதாபத்திரத்தை தேர்ந்தெடுத்தாலும் சாதாரண மக்களுக்கு கிடைக்காத சில தன்னிடம் உள்ளவனாக இருக்கிறான். மக்கள் சார்ந்த செயல்பாட்டிலிருந்து பிரித்தெடுத்து எல்லாம் பெற்ற தனிநபர் இந்த மக்களை மீட்பார் என்றே திரையில் காட்டப்பட்டது. ஒரு தாழ்ந்த சாதி அல்லது வஞ்சிக்கப்பட்ட அல்லது உழைப்பு சுரண்டப்பட்ட ஒரு பார்வயாளன் தன்னை எம்ஜிஆர் தனது வீரத்தின் மூலம் மீட்பார் என்று நம்பினான். அதாவது மானத்தை வீரத்தின் மூலம் காப்பாற்றுவது, குறிப்பாக பெண்களின் மானத்திற்கு அச்சுறுத்தல் வரும்போதெல்லாம் எம்ஜிஆர் சண்டையிட்டு காப்பாற்றுவது. அதையும் மிகவும் சாதாரணமாக செய்வது, அதாவது ஆயுதமுள்ள வில்லனிடம் நிராயுதபணியாக சண்டையிடுவது, ஒரு கையை பின்னால் மடக்கிக் கொண்டு ஒற்றைக் கையால் சண்டையிடுவது, சிலம்பம் சுற்றுவது என்று அவரின் வீரம் செலுமைப்படுத்தப்பட்ட ஒன்றாக இருந்தது.

       எம்ஜிஆரின் படத்தில் அவர் வெல்லமுடியாதவராக சாகாவரம் பெற்றவராக பார்க்கவே அவரது ரசிகர்கள் விரும்பினர்.1962-ல் வெளியான பாசம் எனும் படத்தில் எம்ஜிஆர் பாத்திரம் இறந்துபோனதால் அந்தப்படம் தோல்வி அடைந்தது. கம்பீரமாக கையை மடித்து விட்ட சிகப்பு சட்டை, அதிகாரம் படைத்த வில்லன்களுக்கு சவால் விடும் வசனம், கையை மார்பில் கட்டி நிமிர்ந்து நிற்கும் உடல் மொழி இப்படி ஒவ்வொரு விசயங்களும் அவர் மக்களை காப்பற்ற வந்தவர் என்பதை சொல்வதாக அமைந்தன. எம்ஜிஆர் என்ற தனி மனிதன் என்பதைத் தாண்டி எம்ஜிஆர் எனும் கருத்து (Idea) உருவானது. இந்த கருத்து உருவாக்கத்தில் பாடல்கள் மிகவும் முக்கியபாத்திரம் வகித்தன. மலைக்கள்ளன் படத்தின் “எத்தனை காலம்தான் ஏமாற்றுவாய் இந்த நாட்டிலே”, உழைக்கும் கரங்கள் படத்தின் “உழைக்கும் கைகளே; உருவாக்கும் கைகளே” நம்நாடு படத்தின் “வாங்கைய்யா வாத்தியாரைய்யா; வரவேற்க வந்தோமைய்யா” இந்தப் பாடல்கள் எல்லாம் அதை எழுதிய கவிஞர்களால் அறியப்படாமல் எம்ஜிஆரின் தத்துவப்பாடல்கள் என்றே புரிந்துகொள்ளப்பட்டது. இது அவர் மக்களுக்கு சொல்லும் செய்தியாக பார்க்கப்பட்டது. எம்ஜிஆருடன் உணர்வுரீதியாக மக்கள் பிணைக்கப்பட்டனர். இந்தப்பாடல்கள்தான் இன்றளவும் அ.தி.மு.க. வின் தேர்தல் பிரச்சாரப்பாடல்களாக பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இதன் தொடர்சியாக அகில இந்திய எம்ஜிஆர் ரசிகர் மன்றங்கள் தொடங்கப்பட்டன. 1972-ல் அ.தி.மு.க. தொடங்கப்பட்ட பின்பு ரசிகர்கள் கட்சி தொண்டர்களானார்கள். 1977-ல் தொண்டர்கள் எம்.எல்.ஏக்களானர், மந்திரிகளானார்கள். அதிலிருந்து 11 ஆண்டுகள் அ.தி.மு.க. செல்வாக்கு என்பது எம்ஜிஆரின் செல்வாக்காகவே நிலைத்தது. திமுக பலமுறை அவர் மீது ஊழல் குற்றச்சாட்டு சாட்டியும் எம்ஜிஆரை எதுவும் செய்யமுடியவில்லை. ஆனால் தாமாகவே முன்வந்து கருப்பு பணத்தை ஒப்படைக்கும் திட்டத்தில் எம்ஜிஆரே முன் வந்து தன்னிடமுள்ள 80 லட்சம் ரூபாயை ஒப்படைத்தார். எம்ஜிஆர் எனும் தனி நடிகர் தமிழ் மக்களின் மீட்பர் எனும் கருத்தாக மாறிப்போனார். 24 டிசம்பர் 1987-ல் எம்ஜிஆர் இறந்தபோது சென்னையில் 20 லட்சம் பேர் கூடினர். தமிழகத்தின் குக்கிராமங்களிலிருந்தும் எம்ஜிஆருக்கு இறுதிமரியாதை செலுத்த சென்றனர். இறுதிமரியாதை செலுத்த முடியாதவர்கள் அவரது படத்தை வைத்து அனைத்து சாவு சடங்குகளும் செய்தனர்.

       இந்த புத்தகம் எம்ஜிஆரை மட்டுமே மையப்படுதினாலும் இன்றைய அரசியல் சீர்கேட்டின் ஒட்டுமொத்த பலியையும் எம்ஜிஆரின் மீது மட்டுமே போட்டுவிட முடியாது. திரைப்படத்தில் அனைத்தையும் கதாநாயகனுக்கு தந்துவிட்டு திரைக்குப் பின்னால் இருந்து கதாநாயகனை இயக்குபவர்களை வசதியாக மறந்துவிட கூடாது. திமுகவை மக்களிடம் கொண்டு சேர்ப்பதற்கு சரியான காலத்தில் பொருத்தமான ஊடகமாக சினிமா பயன்படுத்தப்பட்டது. ஒரு புதிய அரசியல் இயக்க உருவாக்கம் என்பது மாற்றத்திற்கான திட்டங்களை மக்களிடம் பிரச்சாரப்படுத்தி அதன் மூலம் மக்களை திரட்ட வேண்டும். இதற்கு ஊடகங்கள் மிகவும் முக்கியம். வரலாற்றைப் பார்க்கும் போது புதிய இயக்கங்கள் உருவாக்கத்தில் பத்திரிக்கைகள், பிரசுரங்கள், வானொலி, தொலைக்காட்சி, சினிமா போன்றவை பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. அதேபோல திமுக உருவாக்கத்திலும் சினிமா மூலம் முற்போக்கு கருத்துக்கள் பரப்பப்பட்டன. ஆனால் கட்சியே முற்போக்கு கருத்துகளைவிட மக்களை கவரும் ஒப்பனை பிம்பங்களுக்குத்தான் அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்தது. கட்சிக்கூட்டங்களில் அண்ணா தவறாமல் எம்ஜிஆருக்கு இடமளித்தார். ஆனால் இந்த கதாநாயக முக்கியத்துவத்தை எதிர்த்து கட்சியில் குரல்கள் எழும்பாமல் இல்லை. ஈவிகே சம்பத் திமுகவிலிருந்து வெளியேறி தமிழ் தேசியக் கட்சியை ஆரம்பித்ததற்கு அடிப்படைக் காரணம் கட்சித்தலைமை சினிமாக்காரர்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்ததால்தான். அன்றிலிருந்து இன்றுவரை சினிமாவையும் தமிழ் சமூகத்தின் அரசியலையும் பிரிக்க முடிவதில்லை. கடவுள் இல்லை, சாதிவேற்றுமை இல்லை, ஆண்பெண் பேதமில்லை என்றெல்லாம் பெரியாரிடம் கற்று வந்தவர்கள் சினிமா என்பது பிம்பமே அது நிஜமல்ல என்பதை மட்டும் ஏனோ மக்களுக்கு சொல்ல மறந்துவிட்டனர். அதன் விளைவை இன்றுவரை தமிழ் சமூகம் எதிர்கொண்டுதான் இருக்கிறது. 

மேலிருந்து கீழாகச் சரியும் உயர்கல்வி

மேலிருந்து கீழாகச் சரியும் உயர்கல்வி

ஜெ.பாலசுப்பிரமணியம்

   பல்கலைக்கழகங்கள் என்பவை பலகலைகளைப் பயிற்றுவித்து வெறும் பட்டங்களை வழங்கும் கழகங்கள் மட்டுமல்ல. அது சமூக அக்கறை கொண்ட விமர்சனப்பூர்வமான சமூக அறிவியல் ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொண்டு சமூகத்தின் சமநிலையற்றத் தன்மையை மாற்ற துணைபுரியக் கூடியவைகளாகவும், அரசாங்கத்திற்கு சமூகம், அறிவியல், பொருளாதாரம், பண்பாடு போன்ற துறை சார்ந்த அறிவுரைகளை வழங்கக்கூடிய அறிவுக்கூடாரங்களாகவும் திகழவேண்டும். உலக வரலாற்றில் அரசியல், சமூக மாற்றத்தில் பல்கலைக்கழகங்களுக்கு மிகப்பெரிய இடம் உண்டு. கல்விப்புலம் சாராத சிந்தனையாளர்கள் பலர் நம்மிடையே உண்டு என்றாலும் சிந்தனையின் முதலிடம் அதுதான், சீர்திருத்தத்தின் விருப்பம் அங்குதான் உருவாக்கப்படும், சமத்துவத்தின் குரல் அங்கிருந்துதான் எழும். இதற்காகத்தான் பல்கலைக்கழக வளாகங்களை சுதந்திரமான வளாகங்களாகப் பார்த்துக்கொண்டனர். அங்கு மாணவரகள் ஜனநாயக ரீதியாக தாங்கள் நம்பும் கருத்தியல்களை பரிசோதித்துப் பார்க்கும் களமாக இருக்க வேண்டும். சமூகத்தில் கற்பிக்கப்பட்ட ஆண் பெண் பாலின வேறுபாடுகளை களையும் இடமாக இருக்க வேண்டும். சாதியை நொறுக்கும் தளமாகவும் மதத்தை கேள்விக்குள்ளாக்கும் இடமாகவும் இருக்க வேண்டும்.

தமிழக உயர்கல்வியின் கவலைக்கிடமான நிலை குறித்த ஊடகங்களின் மூலம் ஓரளவு எல்லோரும் அறிந்திருப்பார்கள். கடந்த இருபது ஆண்டுகளில் தமிழக அரசுப் பல்கலைக்கழகங்களின் நிலை மிகவும் மோசமாகியுள்ளது. துணைவேந்தர் நியமனங்கள், பேராசிரியர் வேலை நியமனங்கள், முனைவர் பட்ட ஆய்வுகள் நடக்கும்விதம், அறிவுத்திருட்டு ஆய்வுகள், தொலைதூரக்கல்வி நிலையங்களில் வழங்கப்படும் அவசர அட்டைகள் (பட்டங்கள்), பேராசிரியர்கள் மீதான பாலியல் புகார்கள், பல்கலைக்கழகத்தின் மோசமான் நிர்வாகத்தை விமர்சிக்கும் பேராசிரியர்களை பழிவாங்கும் போக்கு இப்படி பல பிரச்சனைகள் குறித்து சமீப காலமாக நாம் செய்தித்தாள்களில் படித்து வருகிறோம். என்னதான் நடக்கிறது பல்கலைக்கழகங்களில்.

பல்கலைக்கழக நிர்வாக பதவிகள் அனைத்துமே அரசியல் நியமனங்களைப்போல் நடைபெறுகிறது. இதில் பணம், அரசியல், சாதி என அனைத்து காரணிகளுக்கும் சம பங்குண்டு. இந்த ஊழல் நீரோட்டம் மேலிருந்து கீழ் பாயக்கூடியதாக இருப்பதால் பல்கலைக்கழக துணைவேந்தரிலிருந்து அடிமட்டம்வரை பாய்கிறது. ஆனால் இதன் ஊற்றுக்கண் எங்கிருக்கிறது என்பது சொல்லாமலே விளங்கும். அதன் விளைவு கல்விப்புலம் என்பது முதல் போட்டு லாபம் பார்க்கும் தொழிலாகிப்போனது. அதனால் பல்கலைக் கழகங்களுக்கென விதிக்கப்பட்ட கற்பித்தல், ஆராய்ச்சி, சமூகம் சார்ந்த செயல்பாடுகள் போன்ற மரபான பணிகள் எதுவும் நடைபெறுவதில்லை. சீர்கேடுகளைக் கண்டு  ஜனநாயக வழி அறச்சீற்றம் கொள்ளும் மாணவர்கள், ஆசிரியர்கள், அலுவலர்களை எளிதில் அப்புறப்படுத்துவதற்கு (தற்காலிகமாகவோ, நிரந்தரமாகவோ) பல்கலைக்கழகத்தின் தன்னாட்சி அதிகாரம் உதவுகிறது. ஏனென்றால் பல்கலைக்கழகங்களின் உயர் நிர்வாகக்குழுவான சிண்டிகேட் உறுப்பினர்கள் துணைவேந்தரை சார்ந்து ஆதாயம் பெறுபவர்களாக இருப்பதால், அவர்கள் கையெழுத்து போடும் எந்திரங்களாக ஆகிப்போனார்கள். பல்கலைக்கழக வளாகங்களில் ஜனநாயக ரீதியான அரசியல் செயல்பாடுகளுக்கு முழுமையாக தடைவிதிக்கப்படுகிறது. மாணவர், ஆசிரியர் அமைப்புகளுக்கு அனுமதி மறுக்கப்படுகிறது. மீறிப் போராடும் மாணவர்கள் பழிவாங்கப்படுகின்றனர். புதிய தலைமுறை பேராசிரியர்கள் தொழிற்சங்க செயல்பாடுகள் மீது மிகவும் அவநம்பிக்கை கொண்டவர்களாக உள்ளனர். நாம் உண்டு நமது வேலை உண்டு என்று இருப்பதே சிறந்த பேராசிரியப் பண்பாக வரித்துக் கொண்டுள்ளனர். அதிகாரத்திடம் மக்கள் எதையும் உரிமையாகக் கேட்கக்கூடாது என்ற அரசின் நிலையும், தயவால் மட்டுமே பெற முடியும் என்ற மக்களின் அவநம்பிக்கையும் இணைந்து போராட்ட குணத்தை மங்கிப்போகச்செய்கிறது. இந்த எதிர்ப்பற்ற சூழல் உயர்கல்வியை மேலும் சீரழிவிற்கு தள்ளுகிறது. இந்தப் பேராசிரியர்கள் மத்தியிலே படித்து வெளியேவரும் அடுத்த தலைமுறை எப்படி இருக்கும், கற்பனை செய்து பாருங்கள்.

இன்று அரசு பல்கலைக்கழகங்களுக்கு உயர்கல்விக்காக நாடிவரும் மாணவர்கள் பெரும்பாலும் முதல் தலைமுறையினர், கிராமத்தினர், பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினர் ஆவர். இவர்கள் வெறும் பட்டம் பெறுபவர்களாக இல்லாமல் உயர்கல்விக்கான அறிவைப்பெற வேண்டும். பிற தனியார் பல்கலைக்கழகங்களில் படித்து வெளியே வரும் மாணவர்களுடன் போட்டியிடும் தகுதியைபெற வேண்டும். அதற்கு இப்போதைய பல்கலைக்கழக சூழல் நூறு சதவீதம் எதிராகவே உள்ளது. உயர் கல்வியின் சீரழிவை அரசு கண்டு கொள்ளாமல் இருப்பது என்பது அரசின் மாற்றத்தை முடிவு செய்யும் கிராமப்புற மாணவர்களின் கல்வி வளர்ச்சியில் அரசுக்கு அக்கறை இல்லை என்றே அர்த்தமாகும். இன்னமும் காலம் இருக்கிறது. இதையெல்லாம்  சரிபடுத்துவதற்கு இன்னும் வாய்ப்பு இருக்கிறது. பல்கலைக்கழகங்கள் இன்னும் முழுமையாக சரிந்துவிடவில்லை. ஆனால் உயிருக்கு ஊசலாடிக்கொண்டிருக்கிறது. துணைவேந்தர் நியமனத்தில் அரசியல் தலையீட்டை அகற்ற வேண்டும். பணத்திற்கு விற்கப்படும் எந்தப்பதவியும் ஊழலின் உறைவிடமாகவே இருக்கும். பல்கலைக்கழகங்களிலிருந்து, மாணவர், ஆசிரியர், அலுவலர், ஓய்வூதியதாரர், இப்படி எந்தத் தரப்பிலிருந்தும் வரும் புகார்களுக்கு அரசு உடனே செவி சாய்க்க வேண்டும். இன்னமும் மாணவர்களின் மீது அக்கறை கொண்ட பேராசிரியர்கள், சிறந்த அறிஞர்கள் நம்மிடையே இருக்கிறார்கள் அவர்களை துணைவேந்தர்களாக நியமியுங்கள். காட்டு வளத்தை கானுயிர்களில் உணவுச்சங்கிலியின் மேலிருக்கும் புலியை வைத்தே அளவிடுவார்கள். புலி இல்லாத காடு வளமில்லாத காடாகும். ஒரு நாட்டின் வளம் அறிவைக்கொண்டே அளவிடப்படும். அந்த அறிவை உற்பத்தி செய்யும் பல்கலைக்கழகங்கள் சிறப்பாக இருப்பதே நாட்டின் வளமாகும்.

நல்லதொரு குடும்பம் பல்கலைக்கழகம் எனும் பாரதிதாசனின் வரிகள் நல்ல குடும்பத்தைக் குறிப்பதற்கு இதுவரை பயன்படுத்தபடுகிறது. ஆனால் இனியும் பயன்படுத்தவேண்டுமானால் தமிழக உயர்கல்விக்கு தேவை தீவிர சிகிச்சை.

முதல் தலித் இதழும் முதல் நாத்திக இதழும்

முக்கியக் குறிப்பு: இந்தக்கட்டுரை இரண்டு பெருமைகளை உள்ளடக்கியது.

பெருமை 1: தத்துவம், கடவுள், படையெடுப்பு, ஆட்சி, புத்தகம், முத்தம், கம்யூனிஸ்ட் இப்படி சாதாரணமாக தொனிக்கும் எந்த வார்த்தைக்கு முன்னாலும் முதல் என்ற முன்னொட்டைச் சேர்த்துவிட்டால் அது வரலாற்றைக் குறிக்கும் முக்கியமான சொல்லாடலாக மாறிவிடுகிறது. எதையும் முதல் என்று சொல்வதில்தான் என்ன ஒரு அலாதி மகிழ்ச்சி. இந்த முதல் என்பது முதல்தான் அதற்கு முந்தையது ஒன்றை கண்டுபிடிக்கும் வரை. புதிய ஆதாரங்கள் கிடக்கும் போது பழைய முடிவுகள் மறுபரிசீலனைக்கு உள்ளாக்கப்படும், இதுவே வரலாற்று விதி.

பெருமை 2: இதுவரை வெளிவராத, இதுவரை கண்டிராத, இதுவரை உணர்ந்திடாத என்று சொல்வதில்தான் எவ்வளவு போதை இருக்கிறது. இப்பூவுலகத்திலே இதற்கு முன் யாராலும் இந்த தகவல் அனுபவிக்கப்படவில்லை. இப்போது புத்தகம் எழுதுபவர்களும் குறிப்பாக ஆவணங்களை மய்யப்படுத்தி எழுதப்படும் வரலாற்றுப் புத்தகங்களில் முக்கியமாக ஒரு குறிப்பை காணமுடியும். அது, “இதுவரை வெளிவராத ஆவணங்களின் துணைக்கொண்டு எழுதப்பட்டது”. ஆம் இந்தக்கட்டுரையும் அப்படித்தான். வெளிவராத புதிய தகவல்களைக் கொண்டுள்ளது.

சூரியோதயம் (1869)

இதுவரை கிடைத்த முதன்மை ஆதாரங்களின்படி பார்த்தால் 1869-ல் திருவேங்கிடசாமி பண்டிதர் என்பவரால் தொடங்கப்பட்ட சூரியோதயம் இதழ்தான் முதல் தலித் இதழ் என்ற முடிவுக்கு வர முடிகிறது. அயோத்திதாசர் தனது தமிழன் இதழில் தலித் அறிவாளிகள் குறித்து குறிப்பிடும்போது "இச்சென்னை ராஜதானியில் ஆதியாகத் தமிழ்ப்பத்திரிக்கை ஒன்றை வெளியிட்டவர்களும் இக்குலத்தோர்களேயாகும். அதாவது புதுப்பேட்டை திருவேங்கிடசாமி பண்டிதர் 'சூரியோதயப்பத்திரிக்கை' என்னும் ஒன்றை வெளியிட்டிருந்தார். இரண்டாவது சுவாமி அரங்கையாதாஸவர்களால் 'சுகிர்தவசனி' என்னும் பத்திரிக்கை வெளியிட்டிருந்தார். மற்றும் இக்குலத்தோருள் அனந்த பத்திரிக்கைகளும் புத்தகங்களும் வெளிட்டிருக்கிறார்கள். நாளதுவரையிலும் வெளியிட்டும் வருகின்றார்கள்" என்கிறார்.[i] மற்றொரு கட்டுரையில் அயோத்திதாசர் "இச்சென்னையில் பர்ஸீவேலையர்[ii] தமிழ்ப்பத்திரிக்கை வெளியிடுவதற்கு முன் புதுப்பேட்டையில் 'சூரியோதயப்பத்திரிக்கை' யென வெளியிட்டு வந்த திருவேங்கிடசாமி பண்டிதரால் சித்தர்கள் நூற்களையும் ஞானக்கும்மிகளையும், தேரையர் வைத்தியம் ஐந்தூரையும், தன்விந்தியர் நிகண்டையும் அச்சிட்டு வெளிக்குக் கொண்டு வந்திருக்கின்றனர்".[iii] என்று குறிப்பிடுகிறார். இதிலிருந்து சூரியோதயம் பத்திரிக்கையை நடத்திய திருவேங்கிடசாமி பண்டிதர் பத்திரிக்கை மற்றும் பதிப்புப்பணிகளிலும் தீவிரமாக செயல்பட்டு வந்தது புலப்படுகிறது. இந்த இதழ் ஒன்றுகூட பார்வைக்கு கிடைக்கவில்லை. இந்தியமொழி பத்திரிக்கைகளின் அறிக்கைப்படி (Native Newspapers Report) இந்த இதழ் சென்னை புதுபேட்டையிலிருந்து வந்தது என்பதை உறுதிப்படுத்த முடிகிறது.[iv]

சுகிர்தவசனி (1872)

சுவாமி அரங்கையாதாஸ் அவர்களால் 1872-ஆம் ஆண்டு தொடங்கப்பட்டது.[v]ராயப்பன் என்பவருக்கு சொந்தமான, எண். 28, நைனப்பன் தெரு, பிளாக் டவுண், மெட்ராஸ் எனும் முகவரியில் செயல்பட்டு வந்த சுகிர்தவசனி அச்சகத்தில் இந்த இதழ் அச்சிடப்பட்டது. 1873-ஆம் ஆண்டு இதன் விற்பனை எண்ணிக்கை 250 ஆக இருந்துள்ளது.[vi] அயோத்திதாசர் இந்த இதழ் குறித்து எழுதிய குறிப்பிலிருந்து[vii] இது ஒரு தலித் இதழ் என்ற முடிவுக்கு வர முடிகிறது. 1872-ஆம் ஆண்டின் இந்திய மொழி பத்திரிக்கை அறிக்கையில் இந்த இதழில் வெளி வந்த சில செய்திகளின் சுருக்கம் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இந்த இதழில் வெளிவந்த நான்கு செய்திகள் கிடைக்கின்றன. இந்த தகவல்களிலிருந்து இந்த இதழின் சமூக அரசியல் பார்வை குறித்து அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. இந்த இதழ் முற்போக்கு கருத்துகளை மக்களிடையே பரப்பி வந்துள்ளது. குறிப்பாக மூட நம்பிக்கை ஒழிப்பு, கடவுள் மறுப்பு, சமூக சீர்திருத்தம் போன்ற விசயங்களில் தீவிரமாக செயல்பட்டு வந்துள்ளது புலப்படுகிறது. உதாரணமாக ஒரு கட்டுரையில் வள்ளலாரின் (இராமலிங்க அடிகள்-1823-1874) தெய்வீக சக்தி குறித்து விமர்சிக்கப்பட்டுள்ளது, வள்ளலார் தனது சக்தியை விஞ்ஞான ரீதியாக நிரூபிக்க முடியுமா என்ற கேள்வியை முன்வைக்கிறார் கட்டுரையாளர்.

இந்துமத அடிகளாரான இராமலிங்கப்பிள்ளை இறந்தவரை பிழைக்க வைப்பேன் என்று உறுதிகூறி வந்தார். ஆனால் ஒரு மாதமாகியும் எதுவும் நடக்கவில்லை. அறியாமையிலிருக்கிற பல இந்துக்கள் இவரின் வாக்குறுதியை நம்பி தங்கள் வேலைகளை துறந்துவிட்டு இவருக்காக காத்திருக்கின்றனர். பாவப்பட்ட விதவைகள் இறந்துபோன தங்கள் கணவர் திரும்ப கிடைப்பார் என்ற நம்பிக்கையில் பெருங்கூட்டமாக கூடியிருக்கின்றனர். இவரை பின்பற்றுபவர்களில் ஒருவர் இவரின் ஆசி பெறுவதற்காக தனது அரண்மனையை விட்டு ஒரு குடிசையில் காத்துக்கிடக்கிறார். இராமலிங்கம் அவர்கள் இறந்தவரை உயிர்பிக்கும் செயலை நிரூபிக்கும் வண்ணம் ஒரு காய்ந்த இலையை மீண்டும் பச்சையாக்குவாரா என்று கேட்கிறோம்.[viii]

அடுத்த செய்தி விதவை மறுமணத்திற்கு ஆதரவாக பேசுகிறது அந்த செய்தியில், பம்பாயில் ஒரு பள்ளியில் வேலைபார்க்கும் ஒரு விதவை ஆசிரியை மறுமணம் செய்து கொண்டார் என்பதற்காக அந்தப்பள்ளியில் படிக்கும் குழந்தைகள் பள்ளிக்கு வராமல் நிறுத்தப்பட்டனர். உறுதியாக பெண்கள் சாதிக்கட்டுபாடுகளை மீறுவதாலும் சாதியை துறப்பதாலும் அவரின் கற்றுக்கொடுக்கும் திறன் எந்தவிதத்திலும் குறைந்து போகாது.[ix]

மற்றொரு செய்தி நாடகங்கள் மற்றும் புத்தகங்களை தடைசெய்யக்கோரும் செய்தியில், டம்பாசாரி விலாசம் நாடகத்தை அரசாங்கம் தடை செய்ததில் சுகிர்தவசனி மிக்க மகிழ்சியடைகிறது, அதேபோல சிந்து, கோவை, தெம்மாங்கு போன்ற பாடல்களுக்கும் அரசாங்கம் இது போன்ற நடவடிக்கையை எடுக்க வேண்டும். இளம்வயதினரை கெடுக்கக்கூடிய புழக்கத்தில் உள்ள இந்த புத்தகங்களை அழித்துவிட வேண்டும். தருதலை விலாசம் எனும் புதிய நாடகமொன்று தயாராகிக் கொண்டு இருக்கிறது. இதன் பெயரே இது டம்பாச்சாரி விலாசத்தைவிட மோசமானதாக இருக்கும் என்பதை உறுதி செய்கிறது. இந்த நாடகத்திற்கான நடிகர்கள் இப்போது நடிப்புப் பயிற்சியில் ஈடுபட்டுள்ளனர். இது வெளிவருவதற்கு முன்பே இதை தடைசெய்ய அரசாங்கம் நடவடிக்கை எடுத்தால்தான் இதன் மேனேஜர் பிரச்சனைகளில் மாட்டாமல் இருக்கவும் வீணான செலவுகள் ஏற்படாமல் தவிக்கவும் முடியும்.[x]

அறிக்கையில் (1873) கிடைக்கும் நான்காவது செய்தி ஒருசில புத்தகங்களையும் பாடல்களையும் தடைசெய்யக்கோருகிறது. இந்தப் பாடல்களில் ஆபாசமான வார்த்தைகள் நிறைந்திருப்பதாக [அரங்கையாதாஸ்] கூறுகிறார், என்ற குறிப்பு மட்டுமே கிடைக்கிறது. ஆனால் கிடைத்திருக்கும் இந்த நான்கு செய்திகளைக் கொண்டு சுகிர்தவசனி இதழ் குறித்து நம்மால் சில முடிவுகளுக்கு வர முடிகிறது. இந்த இதழ் மூடப்பழக்கவழக்கங்களுக்கு எதிராகவும், முற்போக்கு சிந்தனைகளை மக்கள் மத்தியில் பரப்பவும், கலைப்படைப்புகளிலும் தனது கருத்தை உறுதியாகவும் எடுத்துக்கூறியுள்ளது. இராமலிங்க அடிகளார் வாழ்ந்த காலத்திலேயே அவரின் தெய்வீக சாகசங்கள் குறித்து விமர்சனம் செய்துள்ளது இந்த இதழின் துணிவைக்காட்டுகிறது. சுகிர்தவசனியில் வெளிவந்த இந்த விமர்சனங்கள் நீதிமன்றத்தில் ஆதாரங்களாக பயன்படுத்தும் அளவுக்கு முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளது. அதாவது இராமலிங்க அடிகளின் அருட்பாவிற்கு எதிர்வினையாக மருட்பா எனும் நூல் கதிரைவேல் பிள்ளையால் வெளியிடப்பட்டது. இதை எதிர்த்து இராமலிங்க அடிகளாரின் தம்பி தனராய வடிவேல் பிள்ளை நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடர்ந்தார். அந்த வழக்கில் கதிரைவேற் பிள்ளைக்கு ஆதரவாக சுகிர்தவசனியில் வெளியான இரமலிங்க அடிகளார் குறித்த விமர்சனங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டன.

      
       வீ.அரசு மற்றும் ஆனைமுத்து ஆகியோர் தனித்தனியாகத் தொகுத்து வெளிவந்துள்ள 'தத்துவவிவேசினி' இதழே முதல் நாத்திக இதழ் என்று அறியப்படுகிறது. P.முனுசாமி என்பவரால் 1878-ஆம் ஆண்டு 'தத்துவவிசாரிணி' என்று பெயர் மாற்றம் பெற்று 1888 வரை வெளிவந்தது. இதற்கு ஆறு வருடங்களுக்கு முன்பே வெளிவந்த சுகிர்தவசனியில் முற்போக்கு கருத்துகளும் நாத்திக சிந்தனைகளும் வெளிப்பட்டுள்ளது உறுதியாகிறது. ஆகவே இனி நாத்திக இதழ்கள் என்று பேசுபோது சுகிர்தவசனி இதழையும் கணக்கில் கொள்ளவேண்டும்.

---

[i] தமிழன், 21 ஏப்ரல் 1909.

[ii] ரெவெரெண்ட் பெர்சிவல் என்பவர் தினவர்தமானி எனும் இதழை 1855-ல் தொடங்கினார். ஆனால் அயோத்திதாசர் குறிப்பிட்டபடி சூரியோதயம் தினவர்தமானி இதழுக்கு முன்பாக வெளிவந்ததற்கான சான்றுகள் இல்லை. காலப்பிழையாக இருக்கலாம்.

[iii] தமிழன், 24 பிப்ரவரி 1914.

[iv] NNPR, 1872, TNA.

[v] தமிழன், 21 ஏப்ரல் 1909.

[vi] No. 1184, Home, 10 November 1873, NAI

[vii] தமிழன், 21 ஏப்ரல் 1909

[viii] NNPR, 1872 January to February 1874

[ix] NNPR, October, 1872.

[x] NNPR, December 1872.

தலித் இதழ்களில் அரசியல் போராட்டம்: பத்திராதிபருக்குக் கடிதமும் இராகவன் கொலையும்

தலித் இதழ்களில் அரசியல் போராட்டம்: பத்திராதிபருக்குக் கடிதமும் இராகவன் கொலையும்
ஜெ. பாலசுப்பிரமணியம்
1913 மார்ச் 12 தேதியில் அயோத்திதாசர் நடத்திய ‘தமிழன்’ இதழில் (1907-1914) “பரிதாபக் கொலை! பரிதாபக் கொலை!! பரிதாபக் கொலை!!!, பறையனென்றழைக்கப்பட்ட ஒருவனைச் சில ரெட்டிகளென்போர் சேர்ந்து கொலை செய்து விட்டார்கள்” என்று தலைப் பிட்டு அயோத்திதாசர் எழுதிய கட்டுரை வெளியானது. “தென் ஆற்காடு டிஸ்டிரிக்ட் திண்டிவனந் தாலுக்காவில் விட்லாபுரம் கிராமத்தில் ப.இராகவனென்னுமோர் குடியானவனிருந்தான்” என்று தொடங்கும் அக்கட்டுரையில் கொஞ்சம் நிலம் வைத்திருந்த இராகவன் என்னும் பறையர் தனது நிலத்தில் வேலை செய்யும் கூலி ஆட்களுக்கு நாளொன்றுக்கு இரண்டணா கூலி கொடுத்து வந்தார். ஆனால் அதே கிராமத்தில் உள்ள ரெட்டியார்கள் நாள் முழுவதும் வேலை வாங்கிக் கொண்டு ஓரணா மட்டுமே கூலி கொடுத்து வந்தனர். இதனால் கூலியாட்கள் இராகவனிடமே வேலைக்குச் சென்றனர். ஆத்திரம் கொண்ட ரெட்டிகள் இராகவனை மிரட்ட ஆரம்பித்தனர். மேலும் இராகவனிடம் சொந்தமாக நிலம் இருப்பதால்தான் அவனால் இரண்டணா கூலி கொடுக்க முடிகிறது. ஆகவே இராகவனை நிர்மூலமாக்க வேண்டுமென்று ரெட்டியார்கள் கங்கணம் கட்டினர். இதனால் தன்னைத் தற்காத்துக்கொள்ளும் பொருட்டு இராகவன் சென்னையிலிருந்து வெளிவந்த ‘பறையன்’ பத்திரிகையில் தனக்கு நேர்ந்த கொடுமைகளைக் கடிதமாக எழுதி வெளியிட்டார். இதற்குப் பின்பும் இராகவனுக்குப் பல துன்பங்களைக் கொடுத்து வந்த ரெட்டிகள் தங்களது மாடுகளை விட்டு இராகவனின் நிலத்திலுள்ள பயிறுகளை மேயவைத்தனர். இதற்குப் பிறகு பவுண்டி எனப்படும் பிறர் நிலங்களில் மேயும் மாடுகளை அடைத்து வைத்துத் தண்டம் கட்ட வைப்பதற்கான கிராம நிர்வாக அதிகாரியின் சிறிய பட்டியில் ஒப்படைக்க ஓட்டிப்போன இராகவனை ரெட்டியின் ஆட்கள் மறித்து அடித்துக் கொன்றனர் என்று அப்பின்னணியை அயோத்திதாசர் விவாதிக்கிறார். இதழுக்கு எழுதப்பட்ட கடிதம் ஒன்றினை அடிப்படையாகக் கொண்டு அவர் இக்கட்டுரையை எழுதுகிறார். அயோத்திதாசரால் எழுதப்பட்ட இந்தச் செய்தியைத் தொடர்ந்து கொலை செய்யப்பட்ட இராகவனின் மகன் கணபதி என்பவர் ஒரு கடிதம் எழுதுகிறார். 12 மார்ச் 1913 தேதியிட்ட அந்தக் கடிதம் 19 மார்ச் 1913 ‘தமிழன்’ இதழில் வெளியானது. அக்கடிதம் அயோத்தி தாசர் விவரித்த ராகவன் கொலையின் பிற பின்னணியை விவரிக்கிறது. விட்லாபுரம் கிராமத்தில் வசிக்கும் கோவிந்தராஜலு ரெட்டி வகையறாக்களுக்கு மேற்படி சேரிப் பறையர்கள்மீது 20 வருடங்களாக நீடித்த பகையும் குரோதமும் உண்டு. ரெட்டிகள் 1897 ஆம் வருடத்தில் மாடுகளை விட்டு மகசூலை நாசப்படுத்தியும் வீட்டைக் கொளுத்தினது மன்றி இராகவன்மீது பொய்யான களவுப் புகார் ஒன்றையும் கொடுத்ததோடு இராகவனைக் கொலை செய்யவும் திட்டமிட்டனர். இதைத் தெரிந்து கொண்ட இராகவன் சென்னை இராயப்பேட்டை மு.தங்கவேலு பிள்ளை என்பவரின் உதவியைக் கொண்டு ‘பறையன்’ பத்திரிகையில் ரெட்டிகள் செய்யும் கொடூரங்களைப் பிரசுரித்தார். இந்தக் கடிதத்தை ராகவன்மீதான ரெட்டிகளின் புகாரை ஒட்டி நடந்த வழக்கில் சாட்சியாகக் கொண்டு சென்றனர். அதன்படி அப்போ திருந்த திண்டிவனம் தாலுக்கா சப் மாஜிஸ்திரேட் கனம் கிருஷ்ணசாமி ஐயர், இராகவன்மீது கொடுக்கப்பட்ட புகார் பொய்யானது என்று தள்ளுபடி செய்தார். இதனால் அவமானமும் பணவிரயமும் அடைந்த ரெட்டிகள் அதற்குப் பின்பும் பறையர்கள்மீது பல பொய்ப் புகார்களைக் கொடுத்தார்கள். அவற்றில் பல விசயங்கள் பறையன் பத்திரிக்கையில் வெளியாகியுள்ளன. இவ்வாறு எந்தப் புகார் கொடுத்தாலும் அதை இராகவன் சட்டரீதியாக எதிர்கொள்வதைத் தெரிந்து கொண்ட ரெட்டிகள் 26 நவம்பர் 1912இல் இராகவனை அடித்துக் கொலை செய்தனர். இவ்வாறு இந்தக் கடிதத்தில் ராகவனின் கொலைப் பின்னணியை விவரிக்கும் கணபதியின் கடிதம் கொலைக்குப் பின்பு நடந்தவைகளையும் விவரிக்கிறது. முதலில் செய்யப்பட்ட பிரேத பரிசோதனையில் அடித்ததினால் ராகவன் இறந்தார் என்று மருத்துவர் குறிப்பிடாததை ஆட்சேபித்து மறு பிரேத பரிசோதனைக்குக் கோரி மனு கொடுத்துள்ளனர். அதை ஏற்றுக்கொண்ட அதிகாரிகள் 29-11-12 அன்று தாசில்தார் மற்றும் இராகவனின் உறவினர்கள் முன்னிலையில் மறு பிரேத பரிசோதனை நடந்தது என்று கூறுவதோடு அதில் இடம்பெற்ற எதிரிகள் மற்றும் சாட்சிகள் பெயர்ப் பட்டியலையும் தருகிறார். இந்தக் கடிதத்தைக் கணபதி எழுதியபோது நீதிமன்றம் எதிராளிகளிடம் தங்களின் வாதத்தை முன்வைக்கும்படி கூறி இருந்ததாகத் தெரியவருகிறது. இறுதியாக ‘ஐயா இதுவரையில் பப்ளிக் செய்யக் கேட்டுக் கொள்கிறோம். பின்னிட்டு நடக்கும் சங்கதி அறிவிக்கிறோம். நேரில் வந்து சேருகிறோம்” என்று கடிதத்தில் முடிக்கிறார். அதாவது இக்கொலைக்கான பின்னணி 1897இல் இருந்து தொடங்குகிறது. இந்நிலையில்தான் கணபதியின் இக்கடிதம் இராகவனின் கொலை வழக்கை விவரிக்கிறது. இராகவன் கொலை குறித்து முதலில் அயோத்திதாசர், பிறகு இராகவன் மகன் கணபதி ஆகியோர் எழுதியதைத் தொடர்ந்து பறையன் (1893-1900) பத்திரிக்கையில் துணை ஆசிரியராகப் பணியாற்றியிருந்த மு.தங்கவேலுப்பிள்ளை (கொலையுண்ட இராகவனுக்கு உறவினரும் கூட) இந்த வழக்குடன் தொடர்புடைய பத்து வருடங்களுக்கு முன்பு (1897) நடந்த சம்பவங்களைக் கடிதம் மூலம் மூன்றாவது நபராகப் பகிர்ந்துகொண்டார். கொலையுண்ட இராகவன், ரெட்டிகளால் தனக்கு நேர்ந்த கொடுமைகளைத் தங்கவேலுப்பிள்ளை மூலமாகவே பறையன் இதழில் கடிதமாக வெளியிட்டார். இதழில் வெளியான இந்தக் கடிதத்தையே ஆதாரமாகக் கொண்டு தங்கவேலுப் பிள்ளையும் வழக்கில் சாட்சியாகக் சேர்க்கப்பட்டார். இராகவனுக்கு எழுதப்படிக்கத் தெரியாது என்பதால் இராகவன் சொல்ல தங்கவேலுப் பிள்ளை எழுதி அதைப் பறையன் பத்திராதிபராகிய கனம் இரட்டைமலை சீனிவாசன்பிள்ளை பார்வையிட்டு பிரசுரஞ் செய்துள்ளார். சுமார் இருபது பிரதிகள் வரை திண்டிவனம் தாலுக்காவிலுள்ள சப் கலெக்டர், கலெக்டர், சப் மாஜிஸ்திரேட், தாசில்தார், போலீசு சூப்பிரண்டெண்ட் ஆகிய அதிகாரிகளுக்கும் சுற்றிலுமுள்ள கிராம கௌகரிகளுக்கும் அனுப்பப்பட்டது. இதற்கிடையில் இராகவன்மீது பகை கொண்ட ரெட்டிகள் சுற்றிலுமுள்ள கிராமங்களுக்குச் சென்று இராகவன் திருடிச் சென்றுவிட்டான் என்று தலித் அல்லாத சாதிகளிடம் கையெழுத்து வாங்கிப் புகார் கொடுக்கவும் அதற்கு முன்பே ‘பறையன்’ பத்திரிகை மூலம் இந்த விசயங்களைத் தெரிந்துகொண்ட மாஜிஸ்திரேட் கிருஷ்ணசாமி ஐயர் அவர்கள், இந்த வழக்கைப் பொய் வழக்கென்று தள்ளுபடி செய்ததுடன் ரெட்டியார்களைக் கூப்பிட்டு ‘இதோ நீங்கள் செய்வதை இராகவன் பட்டணம் போய் பேப்பரில் பப்ளிக் செய்திருக்கிறான் பாருங்கள்” என்று பறையன் இதழைக் காண்பித்து இனி இவ்விதமான காரியங்களில் ஈடுபடக்கூடாது என்றும் கண்டித்து அனுப்பியுள்ளார். ரெட்டியார்களின் தாக்குதலுக்குப் பயந்து குடும்பத்துடன் சென்னை சென்ற இராகவனைத் தங்கவேலுப்பிள்ளை மீண்டும் விட்லாபுரம் கிராமத்திற்கு அழைத்துவந்து அங்குள்ள ரெட்டியார்களிடம் சட்ட ரீதியான நடவடிக்கைகளை எடுத்துச் சொல்லியும் நீதிமன்றத் தீர்ப்பு முதலானவற்றை வாசித்தும் காட்டியுள்ளார். “இதன் பிறகு பத்து வருட காலம் பெரிய அளவிலான எந்தப் பிரச்சினையும் செய்யாமல் இருந்த ஆதிக்கச் சாதியினர் இப்போது இராகவனைக் கொலை செய்திருப்பதைப் பார்க்கும்போது இத்தனை வருட கால ரெட்டியார்கள் ஒப்புக்குதான் சமாதானமாக இருந்துள்ளனர் என்று தெரிகிறது” என்று தனது கடிதத்தில் தங்கவேலுப் பிள்ளை எழுதுகிறார். இங்கே ஒரு போராட்டம் முதலில் கட்டுரையாகத் தொடங்கிப் பின்பு கடிதங்கள் மூலம் வளர்த்தெடுக்கப்படுகிறது. மேலும் அந்தக் கடிதங்களையே சாட்சிகளாக மாற்றுவது பின்னர் கடிதங்களைப் பிரச்சாரத்திற்காகவும் பயன்படுத்துவது என்று அமைகிறது தலித்துகளின் இதழியலூடான போராட்டம். இந்தப் பின்னணியில் ஒரு பத்திரிகைக்குக் கடிதம் எழுதும் செயல் அன்றைக்கு அரசியல் நடவடிக்கையாக மாறி இருந்ததைப் பார்க்க முடிகிறது. கடிதம் ஆவணமாக, சட்ட இடையீடு மேற்கொள்ளும் மனுவாக, உண்மையை அனைவருக்கும் தெரியப்படுத்த அரசுக்குத் தெரிவிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. தற்காலத்தில்கூட பத்திரிகையின் நோக்கங்களாகத் தகவல் தெரிவிப்பது, அறிவூட்டுவது, பொழுதுபோக்குவது என அறியப்படுகின்றன. ஆனால் வரலாற்றில் தலித் பத்திரிகைகள் மக்களை ஒருங்கிணைப்பது அநீதிக்கு எதிராகக் குரல் கொடுப்பது என்று சமூக இயக்கமாகவே செயல்பட்டுள்ளது. இதேபோலக் கடிதங்களும் கருத்துகளை வெளிப்படுத்துவதாக மட்டும் இருக்கவில்லை. அவை மக்களின் கோரிக்கைகளாக, மனுக்களாக இருந்துள்ளன. ஒரு பிரச்சனையைப் பத்திரிகையில் வெளியிடுவதன் மூலம் அரசின் கவனத்தைப் பெறுவது இன்றும் நடக்கும் செயலாக உள்ளது. ஆனால் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் பாதுகாப்பை உறுதி செய்யும் விதமாகப் பத்திரிகைகளும் அவற்றின் பிரசுரமும் இருந்துள்ளதைக் காண முடிகிறது. பத்திரிகைகளில் எழுதப்பட்ட கடிதங்கள் சமூகத்தில் எத்தகைய வினையாற்றின என்பதற்கு இராகவன் போராட்டம் அதையொட்டிப் பறையன் இதழோடு உருவான தொடர்பு போன்றவற்றின் மூலம் அறிந்துகொள்ள முடிகிறது. சமூக இயக்க இதழியல் அச்சு எனும் தொழில்நுட்பம் வந்தவுடன் எவ்வாறு புதிய வகை இலக்கியச் செயல்பாடுகள் உருவாயினவோ அதேபோல இதழ்கள் வெளிவரத் தொடங்கிய காலங்களில் இதழ்களில் கடிதம் எழுதுதல் (இதழின் உள்ளடக்கத்தில் பங்கெடுத்தல்) எனும் புதிய வகை அரசியல் செயல்பாடு உருவாகியது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் மத்தியிலிருந்து “பத்திராதிபருக்குக் கடிதம்” எனும் தலைப்பில் இதழ்களில் வாசகர்களின் கடிதங்கள் வெளிவரலாயின. இக்கடிதங்கள் மக்களின் பிரச்சனைகளை முன்வைக்கக்கூடிய மனுக்களாகவும் ஏற்கனவே இதழ்களில் வெளிவந்த கருத்துகளுக்கு மறுப்பாக அல்லது ஆதரவாக வெளிவந்தன. அதாவது தனி நபருக்கோ அல்லது ஒரு சமூகத்திற்கோ நடக்கும் அநீதி கடிதமாக இதழ்களில் வெளியாவதன் மூலம் அரசியலாக்கப்பட்டது. இவ்வாறு செய்வதன்மூலம் அரசின் கவனம் பிரச்சினைமீது குவியும் என்றும் மக்கள் மத்தியில் பொதுக்கருத்தை உருவாக்க முடியும் என்றும் நம்பப்பட்டது. அச்சு ஊடகங்களில் இதழ் எனும் வடிவம் அதிக ஐனநாயகத் தன்மையுடையதாகப் பார்க்க முடியும். இதையே வால்டர் பெஞ்சமின் புரட்சிகரமான வடிவம் என்கிறார். அதாவது அச்சு ஊடகத்தின் புத்தக வடிவமானது ஒரு பக்கமாக மற்றும் மேலிருந்து கீழாகப் பரவக்கூடிய தொடர்பியல் முறையாக உள்ளது. இங்கே உரையாடலுக்கான வாய்ப்பு கிடையாது. ஆனால் இதழ் எனும் வடிவத்தில் வாசிப்பாளர்கள் கடிதப்பகுதியின் மூலம் பத்திராதிபருடனும் (பத்திரிகை நடத்துபவர்) வாசகர்களுடனும் உரையாட முடியும். இதழ் என்பது தொடர்ச்சியாக (வாரந்தோறும் அல்லது மாதந்தோறும்) வெளி வருவதால் ஒரு விவாதத்தைத் தொடர்ந்து வளர்த்தெடுப்பதற்கு உதவியது. இங்கு பத்திராதிபர் என்பது பத்திரிகை உரிமையாளர் என்ற அர்த்தத்தில் இருந்தாலும் ஆரம்ப காலங்களில் இதழின் உரிமையாளரே ஆசிரியராக, அச்சக உரிமையாளராக மற்றும் வெளியீட்டாளராகவும் இருந்துள்ளார். ஒருசில பத்திரிகைகளே வெளி அச்சகங்களில் அச்சிடப்பட்டன. பெரும்பாலான பத்திரிகைகள் பத்திரிகை நடத்துபவரின் சொந்த அச்சகத்திலேயே அச்சிடப்பட்டன. ஆகவேஇங்கு பத்திராதிபர் என்பது பத்திரிகை ஆசிரியரையே சுட்டும். பொதுவாக இதழியல் வரலாறுகள் பத்திரிகையின் வரலாறாக இல்லாமல் பத்திராதிபரின் வரலாறுகளாகவே இருக்கின்றன. அவை இதழ் ஆசிரியரை மையமாகக் கொண்டே எழுத்தப்படுபவையாக இருக்கின்றன. இதனால் பத்திரிகை நடத்துவது என்பது ஒரு தனிநபர் செயல்பாடாகவே புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது. ஆனால் இதழியல் வரலாற்றில் வாசிப்பாளர்கள், கட்டுரையாளர்கள், சந்தாதாரர்கள், விளம்பரதாரர்கள் போன்றவர்களின் பங்குதான் பத்திரிகைச் செயல்பாட்டை சமூகச் செயல்பாடாக்கியது. மேலும் பொதுவெளி எனும் கருத்தாக்கத்தைத் தமிழ் வெளிக்குள் சாத்தியப்படுத்தியதும் இது போன்றோரின் பங்களிப்புகளே என்று கூற முடியும். தமிழ் இதழியல் வரலாற்றில் இதழ்களுக்குக் கடிதம் எழுதும் மரபு ஆரம்ப காலம்தொட்டு இன்றுவரை தொடர்கிறது. இன்றுகூடக் குறிப்பாக ஆங்கிலப் பத்திரிகைகளில் ‘ஆசிரியருக்குக் கடிதம்’ பகுதி கருத்து உருவாக்கத்திற்கான ஒரு முக்கிய வடிவமாக இருக்கிறது. இந்த வகையில் இதழியல் வரலாற்றில் வாசகர் கடிதம் பகுதியை ஆராய்வதன் மூலம் கருத்து உருவாக்க வரலாற்றில் வாசகர் கடிதங்கள் எவ்வாறு வினையாற்றியுள்ளன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். சமூகப் பிரச்சினைகள் கடிதங்களாகப் பத்திரிகைகளுக்கு அனுப்பப்பட்டு சட்டரீதியான நடவடிக்கைகளை முடுக்கி விடுவதற்கும் பிரச்சனையின்மீது மக்களின் கவனத்தை ஈர்ப்பதற்கும் எவ்வாறு பயன்படுத்தப்பட்டன என்பது குறித்து விளங்கிக்கொள்ள முடிகிறது. தலித் இதழ்களில் கடிதங்கள் அயோத்திதாசர் தனது ‘தமிழன்’ இதழில் கடிதக்காரர்களுக்கறிக்கை எனும் தலைப்பில் இதழுக்குக் கடிதங்கள் எவ்வாறு எழுத வேண்டும் என்று குறிப்பிடுகிறார். அரசாங்க விரோதமில்லாததாயும் மததூஷணமற்ற தாயும் உண்மெய்க்கு விரோதமில்லாததாயும் முள்ளக் கடிதங்களைப் பிறருக்கறிவிக்கப்படும் தெரியாத விஷயங்களைத் தெரியவிரும் மன்பர்களுக்குத் தெரிபொருள் பாகஞ் தேர் விளக்கப்படும் தெரிந்தும் தெரியாததுபோல் விரிந்த சங்கையை விளித்து விதண்டவாதம் வளர்க்கும் கடிதங்களைப் பிறருக்கறிவிக்கப்படா. இப்பத்திரிகை சகலருடைய பொது நன்மையை நாடும் கடிதங்களை நன்றியறிந்த வந்தனத்துடனேற்றுக் கொள்ளப்படும். கடிதக்காரரபிப்பிராயங்களுக்குப் பத்திராபர் பொருப்பாளியன்று. கடிதக்காரர்களின் சர்ச்சைக்குரிய கருத்துக்களை அப்படியே வெளியிடுவது சட்டச் சிக்கலை ஏற்படுத்தும் என்பதால் இது போன்ற எச்சரிக்கை அறிவிப்புகள் ஒவ்வொரு இதழிலும் வெளிவந்தன. எனவே எவையெல்லாம் ‘கடிதம்’ என்று வரையறுக்க வேண்டிய தேவை உருவாகிவிடுகிறது. ஏனென்றால் 20ஆம் நூற்றாண்டின் மத்திய காலம்வரை பெரும்பாலான இதழ்களில் ‘பத்திராதிபருக்குப் கிடைத்த நிருபங்கள்’ போன்ற தலைப்புகளில் வாசகர்களின் கடிதங்கள் வெளிவந்தன. இந்தக் கடிதங்கள் பெரும்பாலும் தனிநபர்களின் பிறப்பு, இறப்புச் செய்திகளை அறிவித்தல், சங்கக் கூட்டப் பதிவுகள் என்ற வகையிலேயே இருந்தன. பெரும்பாலான கட்டுரைகள் கடிதங்களாகவே வரையப்பட்டன. அதேபோல் விளம்பரங்களும் கடிதங்களாகவே வெளியிடப்பட்டன. ஆனால் இவையெல்லாம் கடிதங்களாக இருந்தாலும் இங்கு ஆய்வுப் பொருளாக எடுத்துக் கொள்ளப்பட்ட கடிதங்கள் எழுதப்பட்ட நோக்கமென்பது உரையாடலை ஏற்படுத்துவது என்பது மட்டுமேயாகும். ஆனால் இங்குக் கடிதம் என்பது கட்டுரை வடிவில் இல்லாமல் ஆசிரியர் அல்லது கட்டுரையாளருடன் உரையாடுவது பொதுமக்களுக்குத் தங்களது கருத்தை வெளிப்படுத்தும் ஒரு வடிவமாகும். மேலும் கடிதங்கள், இதழ்களில் ஏற்கனவே வெளியான கட்டுரை மற்றும் செய்திகளுக்கு எதிர்வினையாகவோ ஆதரவாகவோ அல்லது மேற்கொண்டு தகவல்களைச் சொல்லும் பொருட்டோ எழுதப்பட்டன. இந்தக் கட்டுரையில் தலித் இதழ்களான பறையன் (1893-1900), பூலோகவியாசன் (1903-1917), தமிழன் (1907-1914) மற்றும் ஆதிதிராவிடன் ஆகியவற்றில் வெளியான கடிதங்களைக் கொண்டு விவாதிக்கப்படுகிறது. இந்த இதழ்களில் வாசகர் கடிதங்கள் தொடர்ந்து வெளியிடப்பட்டன. அவை பல்வேறு விசயங்களைத் தாங்கி நின்றாலும் சமூகம் சார்ந்த விவாதங்களுக்கு அதிக இடம் தந்தன. உதாரணமாக பூலோகவியாசன் ஆசிரியர் ஒரு கடிதம் வெளியிடப்பட முடியாது என்பதை எழுதும்போது “விகடனும் பாஷிதனும் என்று சுட்டியெழுதி பொது நலப் பிரியனென்று கைத்சாத்திட்டவர் கடிதம் போடப்பட மாட்டது. சில கால முன் நடந்து மறைந்த ‘திராவிடப் பாண்டியன்’, ‘பறையன்’, என்னும் பத்திரிகைகளும் ‘மகாவிகடனும் ஒன்றுக்கொன்று தூறித்தூறி அடைந்த அவமானத்தையுலகம் மறந்து விடவில்லையே” என்று கூறுகிறார். இதன் மூலம் தலித் இதழ்கள் (பறையன், திராவிடப்பாண்டியன், மகாவிகட தூதன்) தங்களுக்குள் நடத்திக்கொண்ட கருத்து மோதல்களைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. அடுத்ததாகப் ‘பறையன்’ இதழ் ஆசிரியர் இரட்டை மலை சீனிவாசன்மீது அவதூறு வழக்கு ஒன்று தொடுக்கப்பட்டதாக அவரது சுயசரிதையில் அறிய முடிகிறது. அந்த வழக்கு ‘பறையன்’ இதழில் வெளியான ஒரு கடிதத்தை ஆதாரமாகக் கொண்டே தொடுக்கப்பட்டது. இதை இரட்டைமலை சீனிவாசன், “1896-ம் வருடம் ‘பறையன்’ பத்திரிகை கடிதக்காரர் ஒருவர் ஏதோ அவதூறான விஷயம் எழுதியதைப் பத்திரிகையில் வெளிபடுத்தினதின் காரணமாகக் கொண்டு இவ்வினத்தவரின் ஒரு பிரிவார் என்னைக் கோர்ட்டுக்கு இழுத்தார்கள். கோர்ட்டுக்கு இந்த இனத்தவர் பெருங்கூட்டாய் வந்தார்கள். அவர்கள் தலைச் சீராக்களிலும் மார்புகளிளும் பறையர் என்ற மகுடத்தைப் பூண்டு பணமுடிப்புகளுடன் கோர்ட்டுக்கு வந்தார்கள். நூறு ரூபாய் அபராதம் விதிக்கப்பட்டது. அதை யார் கொடுத்தார்கள் என்று தெரியவில்லை.” இவ்வினத்தவரின் ஒரு பிரிவால் என்று கூறுவது அயோத்திதாசர் தலைமையிலான குழுவே என்று ஊகிக்கமுடியும். அதாவது திராவிடப்பாண்டியன் (1896) இதழ் ஜான்ரத்தினமும் அயோத்திதாசரும் இணைந்து நடத்திய பத்திரிக்கையாகும். ‘பறைய’னுக்கும் திராவிடப்பாண்டியனுக்கும் நடந்த விவாதமே நீதிமன்றம் வரை சென்றது என்று தெரிகிறது. அயோத்திதாசர் குழு ‘பறையன்’ எனும் சொல்லை இழிவான சொல்லாக, அதாவது சாதியைத் தோற்றுவித்தவர்கள் இம்மக்களை இழிவுபடுத்துவதற்காக ஏற்படுத்திய சொல் என்ற புரிதலைக் கொண்டிருந்தனர். ஆனால் இரட்டைமலை சீனிவாசன் தலைமையிலான குழு பறையன் எனும் சொல்லைப் பகிரங்கமாக வெளிபடுத்திக்கொள்வதன் மூலம் மட்டுமே அச்சொல் மீதான இழிவைப் போக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கையைக் கொண்டிருந்தது. இந்தப்பிரச்சனையில் அயோத்திதாசர் நடத்திய ‘திராவிடப்பாண்டியன்’ இதழிலும் இரட்டைமலை சீனிவாசன் நடத்திய ‘பறையன்’ இதழிலும் பல கடிதங்களை வெளியிட்டு ஒரு பெரும் கருத்து மோதல் நடந்தது. அந்தக் கடிதங்கள் எல்லாம் கிடைக்கும்போது இது குறித்து முழுமையான விசயங்கள் தெரியவரும். வரலாற்றில் இது போன்ற கடிதம் எழுதும் செயல்பாட்டை இன்றைய போராட்ட வடிங்களுடன் ஒப்பிடலாம். இன்றைய ஜனநாயகப் போராட்ட வடிவங்கள் (ஆர்ப்பாட்டம், உண்ணாவிரதம்) அரசுக்கு எதைச் சொல்ல விரும்புகின்றனவோ அதை அன்று இது போன்ற கடிதங்கள் சொல்லின. மேலும் சங்கங்கள் மற்றும் சபாக்களிடமிருந்து வரும் கடிதங்களை அரசாங்கம் பரிசீலித்தது, அதுவும் பத்திரிகையில் வெளியான கடிதம் என்றால் அரசாங்கம் அதை நம்பிக்கைக்குரிய ஆவணமாக எடுத்துக்கொண்டது. இந்திய மொழிப் பத்திரிக்கை அறிக்கைகள் (Native Newspapers Report) தயாரிக்கும் முறை இந்த நோக்கத்திலிருந்து விளைந்ததே ஆகும். இந்த அறிக்கையில் இந்திய மொழிப் பத்திரிகைகளில் வரும் அரசியல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த செய்திகள் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு அரசாங்கத்திற்குச் சமர்ப்பிக்கப்பட்டன. இதன் மூலம் இந்திய மொழிப் பத்திரிகைகள் அரசியல் கண்காணிப் பிற்கு உட்படுத்தப்பட்டன. இந்தக் கண்காணிப்பில் சமூகப் பிரச்சினை குறித்துக் கடிதங்கள் வெளியாகும் போது அவற்றை அரசாங்கம் மனுக்களாவே கவனத்தில் எடுத்துக் கொண்டது. கடிதம் எழுதியவர்கள் கடிதம் எழுதியவர்களின் பின்னணி குறித்த ஆதாரங்கள், தரவுகள் கிடைக்காத நிலையில் ஒருசில தகவல்களைக் கொண்டு சில முடிவுகளுக்கு வர முடிகிறது. தலித் இதழ்களுக்குக் கடிதம் எழுதியவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் தலித்துகளாக இருந்தாலும் தலித் அல்லாதவர்கள் சிலரும் சில முக்கியமான விவாதங்களில் கடிதம் மூலம் பங்கேற்றுள்ளனர். உதாரணமாக, பூலோகவியாசன் இதழில் வெளிவந்த கடிதங்களில் சிவானந்த முதலியார், தி. வெங்கடராம ஐயர் போன்ற பெயர்களைக் காண முடிகிறது. கடிதம் எழுதும் தலித்துகள் இலங்கை, பர்மா போன்ற பகுதிகளுக்குப் புலம் பெயர்ந்தவர்கள், பெங்களூர் (கோலார் தங்க வயல்) ஆகிய பகுதிகளில் உருவான தொழிற்சாலை வேலைவாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்திக் கொண்டவர்களாக இருந்தனர். படித்து ஆசிரியராக வேலை பார்க்கக் கூடியவர்கள், கிறிஸ்தவ மிஷனரிகள் மூலம் பொருளாதார முன்னேற்றமடைந்தவர்கள் என்று தலித்துகள் மத்தியில் ஒரு அரசியல் வகுப்பு உருவாகியது. இந்த வகுப்பைச் சேர்ந்தவர்கள் நகரத்தில் குடியமர்ந்தவர்களாக இருந்தனர். ஒருசில கடிதங்கள் கிராமங்களிலிருந்தும் வந்தன. அப்படி ஒரு உதாரணம்தான் இராகவனின் கடிதம். இந்த வகுப்பினருக்குச் சமகால அரசியல் போக்கும் அது குறித்த புரிதலும் இருந்துள்ளது. தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் எதை நோக்கிச் செயல்பட வேண்டும் என்று கடிதங்கள் மூலம் அம்மக்களை அரசியல்படுத்தினர். மதம், சமூகம் போன்றவை குறித்துத் தீண்டப்படாத மக்கள் என்ன நிலைப்பாடு கொள்ள வேண்டும் என்று எழுதினர். இந்தக் கடிதங்கள் எல்லாம் சென்னை மாகாணத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு என்ன நடக்கிறது, அவர்களின் மனநிலை என்ன என்று காட்டக்கூடியவைகளாக இருந்தன. ஒருசில கடிதங்கள் மட்டுமே பத்திரிகையில் வெளியிடப்பட்டாலும் வெளியிடப்படாத பல கடிதங்கள் பத்திராதிபருக்குத் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் குறித்த தகவல்களைச் சேர்க்கும் பணியைச் செய்தன. அது வரைசாதிரீதியான நீதியைக் கொண்டிருந்த சமூகத்தில் சட்டரீதியான நீதியை நிலைநாட்டுவதில் பத்திரிகைக் கடிதங்கள் மூலம் தலித்துகள் தங்களை ஈடுபடுத்திக் கொண்டதைக் காண முடிகிறது. புனைபெயர் காலனி ஆட்சியில் அரசுக்கு எதிரான செய்திகளை வெளியிட்டு அபராதம் செலுத்திய சுதேசியப் பத்திரிகைகள் குறித்தே இதழியல் வரலாறுகள் பேசுகின்றன. ஆனால் சமூகப்பிரச்சினை சம்பந்தமாக (பறையன் எனும் பெயரைப் பயன்படுத்துவது) விவாதம் எழுந்து அபராதம் விதிக்கப்பட்ட பத்திரிகை ‘பறையன்’ மட்டுமே எனத் தெரிகிறது. இதன் பின்பு அனைத்துப் பத்திரிகைகளுமே குறிப்பாகத் தலித் பத்திரிகைகள் இதுபோன்ற விசயங்களில் கவனமாக இருந்தன. பின்னாட்களில் வெளிவந்த இதழ்களின் ஆசிரியர்கள் வாசகர் கடிதங்கள் குறித்துத் தந்த எச்சரிக்கையிலிருந்து இதைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. நீதிமன்ற வழக்குகள், அபராதங்கள் போன்றவை பத்திரிகை ஆசிரியர்களுக்குக் கடிதங்கள் வெளியிடுவதில் எச்சரிக்கை உணர்வைத் தந்திருக்கலாம். இதன் விளைவாக கடிதம் எழுதுவோர் மத்தியில் புனைபெயரில் எழுதும் ஒரு வழக்கம் ஏற்பட்டது. அனைத்து இதழ்களிலும் கடிதம் எழுதுவோருக்கு எவ்வாறு எழுத வேண்டும் என்ற எச்சரிக்கைகள் வெளியிடப்பட்டன. இங்குக் கடிதங்கள் எந்தளவிற்கு முக்கியமோ அந்தளவிற்கு புனைபெயர்களும் முக்கியம்; ஏனென்றால் புனைபெயர்கள் கடிதம் எழுதுபவர் சார்ந்திருக்கும் அரசியலை, கருத்தியலை வெளிப்படுத்துவதாக இருந்தன. உதாரணமாக பூலோகவியாசன் இதழில் வெளியான கடிதங்கள்; உண்மை ஞானப்பறையன், ஆத்மநேசன், அவதானியார், செந்தமிழ்பாநு, தேசிகன், கருப்பண்ணாச்சாரி, சோதரப் பிரியன், அஷ்டாவதானியார், ஓர்பரோபகார சிந்தையான், கண்டுகளித்தோன் என்ற புனைபெயர்களில் எழுதப்பட்டன. இலங்கையிலிருந்து வெளிவந்த ஆதிதிராவிடன் இதழில் உண்மை விளம்பி, மாத்ரு பாஷாபிமானி, கண்டுதுக்கித்தவன், ஆதிதிராவிட ஈசுவர பக்தர், திராவிடகுலாபிமானி, பத்திரிகை நேயன், யாழ்ப்பாணி, குருகுலதிலகன், நாகரீகப்பிரியன், உண்மைப்பிரியன், விடைவிரும்பி, உள்ளதுரைப்போன் என்றிருந்தன. தமிழன் இதழில் உண்மை உரைப்பவன், சமணகுலத்திலகன், குருகுலத் திலகன், நாகரீகப் பிரியன், உண்மைப் பிரியன், விடை விரும்பி மற்றும் உள்ளதுரைப்போன் என்றிருந்தன. தமிழ் இதழியல் வரலாற்றில் புனைபெயர் எனும் வழக்கம் தேசிய கருத்தியலுக்கு அரசு நெருக்கடி ஏற்பட்டபோது அதிகம் பயன்படுத்தப்பட்டது. ஆனால் தலித் வாசகர்கள் சாதி, மத விசயங்களை விமர்சிப்பதற்குப் புனைபெயர் எனும் அடையாளத்தைப் பயன்படுத்திக் கொண்டனர். தலித்துகளைப் பொருத்தவரையில் பத்திரிகைகளில் கடிதம் எழுதுதல் என்பது வெறும் விமர்சனக் கலையாக இல்லாமல் அவர்களின் வாழ்வைக் காப்பதற்கான, சமூக மாற்றத்திற்குப் பயன்பட்ட ஒன்றாக இருந்திருக்கிறது. காலச்சுவடு இதழில் வெளியான கட்டுரை

நம்முடைய மறதியின் வரலாறு: இலங்கை மலையகத்தமிழர்

தேயிலை மற்றும் காபி உற்பத்தியிலிருந்து மட்டும் இலங்கைக்கு அரசுக்கு, வருடத்துக்கு 2,395 மில்லியன் அமெரிக்க டாலர்கள் வருமானம் வருகிறது என்கிறது ஓர் ஆய்வு. 2012-ம் ஆண்டு கணக்கின்படி 2 லட்சம் பேர் தோட்டத் தொழிலாளர்களாக உள்ளனர். 1980-ம் ஆண்டு இவர்களின் எண்ணிக்கை 5,30,000. இன்று மலையகத் தமிழர்களின் மக்கள்தொகை சுமார் 15 லட்சம். 1948-ம் ஆண்டு இலங்கை அரசு கொண்டுவந்த குடியுரிமைச் சட்டத்தாலும், 1964-ம் ஆண்டில் ஏற்பட்ட இந்தியப் பிரதமர் சாஸ்திரி - இலங்கை பிரதமர் சிறீமாவோ பண்டார நாயகா ஒப்பந்தத்தாலும் 10 லட்சம் மலையகத் தமிழர்கள் நாடற்றவர்களானார்கள். இந்தக் காலகட்டங்களில் இந்தியா திரும்பியவர்கள் இன்றளவும் ‘சிலோன் அகதிகள்’ என்றே அழைக்கப்படுகின்றனர்.

தேயிலைத் தோட்டத் தொழிலாளர்கள் இலங்கையில் சொந்தமாக நிலம் வாங்க முடியாது, கல்வி கற்க வசதி கிடையாது. அவர்களுக்கென்று அரசு எந்த ஆவணங்களும் வழங்குவதில்லை. அவர்களுக்கு வழங்கப்படும் கூலி மிகவும் குறைவு. நம்மூரிலேயே வேலைக்கேற்ற கூலி கேட்கும் தேயிலைத் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் நிலை என்னவானது என்று நம் எல்லோருக்கும் தெரியும். இலங்கையில் எப்படி இருக்கும், யோசித்துப் பாருங்கள்!

இலங்கைத் தமிழர் என்றாலே நமக்குத் தெரிந்தது ஈழத் தமிழர்கள் மட்டுமே. அதே அளவுக்கு நமக்கு மலையகத் தமிழர்களின் நிலை தெரியாமல் போனதுதான் வேதனை. இவ்வளவு பெரும் திரளான மக்களை எவ்வளவு வசதியாக நாம் மறந்துவிட்டோம். இவ்வளவுக்கும் அவர்களின் வரலாறு ஒன்றும் ஆயிரக் கணக்கான ஆண்டுகள் ஆன ஒன்றல்ல. அவர்கள் நம்மை விட்டுச் சென்று, இந்த தமிழ் மண்ணை விட்டுப் புலம்பெயர்ந்து சுமார் 200 ஆண்டுகள்தான் ஆகின்றன. இந்தச் சமீபத்திய வரலாறுதான் இனமான தமிழர்களாகிய நம் எல்லோராலும் மறக்கப்பட்டுள்ளது.

புலம்பெயர்வு வரலாறு

இலங்கை 1815-ம் ஆண்டு பிரிட்டிஷாரின் ஆளுகையின் கீழ் வந்தது. அந்த வருடமே இலங்கையின் விவசாயம், பாரம்பரிய உணவு உற்பத்தியிலிருந்து பணப் பயிர் விவசாயமாக மாற்றப்பட்டது. 1820-ம் ஆண்டு முதல் காபித் தோட்டங்கள் உருவாக்கப்பட்டு 1823 முதல் காபி உற்பத்தி தொடங்கியது. மதறாஸ் மாகாண அரசாங்கம், 1815-ல் தஞ்சாவூர் கலெக்டருக்கு தஞ்சை சுற்றுவட்டாரப் பகுதிகளிலிருந்து இலங்கைக்குத் தோட்டத் தொழிலாளர்களை அனுப்பக் கோரி ஒரு கடிதம் அனுப்பியது. கூலி அதிகம் வேண்டும் என்ற நிபந்தனையுடன் காபித் தோட்டங்களில் வேலை செய்வதற்காக 150 தொழிலாளர்கள் 1828-ல் இலங்கை சென்றடைந்தனர். ஆனால், தோட்ட வேலை என்பது விவசாய வேலையைப் போல எளிதாக இல்லை. இதனால், ஒரு வருடத்துக்குள் அனைத்துத் தொழிலாளர் களும் இந்தியா திரும்பினர்.

1837-ல் இலங்கை காபித் தோட்டங்களில் வேலை பார்ப்பதற்காகப் புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களின் எண்ணிக்கை சுமார் 10,000. தொழிலாளர்களின் வருகையும், பின்பு தோட்ட வேலையின் கடுமை தாங்க முடியாமல் ஒப்பந்தத்தை மீறி, சொந்த ஊருக்கு ஓடிவிடுவதும் வாடிக்கையான நிகழ்வுகளாக இருந்தன. ஒப்பந்தத்தை மீறிச் செல்லும் தொழிலாளர்கள் மீது குற்ற நடவடிக்கை எடுக்க 1841-ல் பிரிட்டிஷ் இலங்கை அரசாங்கம் ஒரு சட்டம் கொண்டுவந்தது. இந்தச் சூழலில், இந்தியாவிலிருந்து இலங்கை செல்லும் தமிழகத் தொழிலாளர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துகொண்டே வந்தது. 1839-ல் 3,000 என்று இருந்த எண்ணிக்கை 1844-ல் 77,000 ஆக அதிகரித்தது. இதைத் தொடர்ந்து 1840 மற்றும் 1850-களில் ஒரு வருடத்துக்குப் புலம்பெயரும் தொழிலா ளர்களின் எண்ணிக்கை சுமார் 50,000 ஆக இருந்தது. இலங்கைக்குத் தோட்டத் தொழிலாளர்களாகச் சென்றவர்களில், தாழ்த்தப்பட்ட மற்றும் இடைநிலைச் சாதிகளைச் சேர்ந்த விவசாயக் கூலிகளே அதிகம்.

1911-ம் ஆண்டில் இலங்கை மக்கள்தொகைக் கணக்கெடுப்பு அறிக்கையின்படி, அங்கு 1833 தோட்டங்கள் இருந்தன. அதில் 3,58,040 இந்தியத் தொழிலாளர்கள் வேலை செய்தனர். இதில், 3,55,459 பேர் சென்னை மாகாணத்திலிருந்து சென்றவர்கள். இலங்கைப் பதிவாளரின் அறிக்கையின்படி, 1915-ல் அங்கு வசித்த இந்தியத் தமிழர்களின் மொத்த எண்ணிக்கை 6,28,300. இது 1931-ல் 7,90,376 ஆக உயர்ந்தது.

மேற்கண்ட புள்ளிவிவரங்களிலிருந்து, இந்தியா விலிருந்து குறிப்பாக சென்னை மாகாணத்திலிருந்து புலம்பெயர்ந்த தொழிலாளர்களில் தமிழர்களே அதிகமாகவும் அதில் தாழ்த்தப்பட்ட விவசாயக் கூலிகளே அதிகம் என்பதும் உறுதியாகிறது. இவர்கள் ஏன் இவ்வளவு கடினமான சூழ்நிலையிலும் இலங்கைத் தோட்டங்களில் வேலை செய்ய ஒப்புக்கொண்டார்கள்?

புலம்பெயர்வின் சமூகப் பொருளாதாரப் பின்னணி

சாதிக்கும் நிலத்துக்குமான நேரடி உறவு, தீண்டாமை, 1840-களில் ஏற்பட்ட சில முக்கியமான சமூக / பொருளாதார / அரசியல் மாற்றங்கள்தான் தமிழகத்திலிருந்து பெருந்திர ளான தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் இலங்கை மற்றும் பிற நாடுகளை நோக்கிப் புலம்பெயர்ந்ததற்கு முக்கியக் காரணிகள். அடிமை ஒழிப்புச் சட்டம் 1843 மற்றும் சட்டம் வி-1843 நடைமுறைக்கு வந்ததையொட்டி, தொழிலாளர் கள் இந்தியாவிலிருந்து வெவ்வேறு நாடுகளுக்கு வேலை தேடிச்செல்வது எளிதாகியது. அதுவரை நிலவுடைமை அமைப்பில் இருந்துவந்த இறுக்கம் இந்தக் காலகட்டங்களில் தளர்வடையத் தொடங்கியது. நிலவுடைமைச் சாதிகளிடமிருந்து சற்றே விடுபட்ட தாழ்த்தப்பட்ட மற்றும் இடைநிலைச் சாதியினர் தங்களின் பொருளாதாரப் பின்னணியை உயர்த்திக்கொள்ளும் பொருட்டும், இங்கு நிலவிய சமூக இறுக்கங்களிலிருந்து விடுபடும் நோக்கத்தோடும் இலங்கை, மலேசியா, மொரீசியஸ், ஃபிஜி, பர்மா மற்றும் தென்னாப்பிரிக்கா ஆகிய பகுதிகளுக்குப் புலம்பெயரத் தொடங்கினார்கள்.

இலங்கைக்குச் சென்ற தொழிலாளர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமானதற்கு இலங்கைத் தீவின் அண்மையும், மலிவான கப்பல் பயணமும் முக்கியக் காரணங்களாக அமைந்தன. இங்கிருந்து தனுஷ்கோடி துறைமுகத்தில் புறப்பட்டு, இலங்கையின் தலைமன்னார் துறைமுகத்தில் சென்று இறங்கினார்கள். இவ்வாறு நம்பிக்கையோடு இலங்கை சென்ற இந்த மக்களால் ஒரு தலைமுறையேனும் நிம்மதியாக வாழ முடிந்ததில்லை.

இவர்களின் தற்போதைய நிலை, எந்த விதத்திலும் முன்னேற்றம் ஏற்பட்டதாக இல்லை. இவர்கள் தோட்டத் தொழிலாளர்களாக அழைத்துவரப்பட்டாலும், காலத்தின் ஓட்டத்தில் இவர்களின் சந்ததியினர் அரசு மற்றும் தனியார் துறை ஊழியர்களாகவும், கண்டி, கொழும்பு போன்ற நகரங்களை அண்டிப் பிழைப்பு நடத்துபவர்களாகவும் உள்ளார்கள். இலங்கை யுத்தத்தில் வன்னிப் பகுதிக்கு இடம்பெயர்ந்த மலையகத் தமிழர்கள் அதிகமாகப் பாதிக்கப்பட்டார்கள். ஏனென்றால், இவர்கள் கடந்த 40 வருடங்களாக வன்னிப் பகுதியில் வாழ்ந்தாலும், இவர்களுக்கு நில உரிமை மறுக்கப்பட்டுள்ளது.

மலையகத் தமிழரின் பிரதிநிதிகள் இலங்கை அரசில் தொடர்ந்து அங்கம் வகிப்பவர்களாக இருக்கிறார்கள். தங்களின் பிரச்சினைகள் ஜனநாயக அரசியல் மூலம் தீர்ந்துவிடும் என்று இவர்கள் நம்புகிறார்கள். மேலும், ஈழத் தமிழர்களுக்கான பிரச்சினையும் மலையகத் தமிழரின் பிரச்சினையும் ஒன்றல்ல. ஆகவேதான், ஈழத் தமிழர்களின் அரசியல் சாயலை நாம் இவர்களிடம் தேடினால் அது நமக்குக் கிடைக்காது.

- ஜெ. பாலசுப்பிரமணியம்,

உதவிப் பேராசிரியர், இதழியல் துறை, மதுரை காமராஜர் பல்கலைக்கழகம், தொடர்புக்கு: balumids@gmail.com